Ýzmir sen bilirsin derdimi sana döktüm zehrimi sorular vardý allak bullak eden içimi insanlar vardý bazen durduran beynimi benden aldýlar kalbimi bilmiyorum geçmiþimi göremiyorum geleceðimi yaþlarda silmedi gözerimdeki nefreti Ýzmir Ege’nin incisi kalbimin ise acýtan iðnesi ne desem sessizce dinledi beni bana hiç sesini yükseltmedi gülsem izledi beni aðlasam teselli etti belki kalabalýk içinde yalnýzlýðýmý sevdi belkide titreyen yüreðimi terk etmekte zor artýk bu þehri konuþacaðým derken tuttular dilimi tam görecekken kör ettiler gözlerimi söylemeden hiç nedenini yaptýrdýlar istediklerini kýramadým zincirleri ele geçirdiler beynimi çaldýlar sözlerimi ama benim kelimelerim hiç bitmedi çünkü onlar sessiz çýðlýklarýmýn sesiydi belkide içimdeki fýrtýnanýn tek temsilcisi aðzý kapanmadýkça saçmalýyordu dili bilmiyordu neler söylediðini ya da neler söyleyemediðini nedense söylediklerinden çok söyleyemedikleri ilgilendiriyodu beni beynim yorulunca attým bu düþüncelerin hepsini çamaþýr makinesinde yýkanan kalbimdi yýkansada vardý göze çarpan lekeleri kýrýþýklýklarý ütünün buharýnda düzeldi özenle katladým yarý lekeli yüreðimi þimdi kara kutuda kilitli dinlenmeye aldým kendisini onu yoran nefretimdi kimse bunlarý duymadý,görmedi görenlerde kapadý gözlerini kulaklarýný týkadý kimisi sebebi beni düþünmeleri deðildi belki derinden gelen vicdanýn sesiydi beni anlamak isteyen bu þarkýyý dinlemeli ve bu sözlerin boþa yazýlmadýðýný bilmeli
Sosyal Medyada Paylaşın:
okuyanbayaan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.