İLK DEFA GÜLÜMSÜYORDU

Seni seviyorum…
Sonunu hiç düþünmeden,
Baþýný hiç bilmeden…
Seni nerede, ne zaman,
Hangi arada sevdim bilmiyorum.
Ama seviyorum iþte...

Vazgeçmiþtim oysa aþktan .
Yorulmuþtum kalbimin kýrýlmasýndan…
Öyle çok yorulmuþtum ki,
Bir kale inþa ettim yüreðime
Kilitledim kapýlarýný da hiç açýlmamacasýna...

Kalp kýrýldýkça parçalarýn keskin uçlarý
Yüzüne saplanýrdý içimdeki çocuðun…
Yýllarca aldýrmamýþlardý onun çocuk oluþuna,
Acýmamýþlardý acýtýrken…

Yanaklarýna saplanýrdý kýrýklar her defasýnda
Yüzü parçalanýrdý...
Acýdan mý, korkudan mý bilinmez, aðlardý…
Akýttýðý her gözyaþý içinde beni saklardý;
Onlar boþluða aktýkça ben de azalýyordum…

Taþ duvarlarýmý da zorladýlar birkaç kez…
Aþýndýkça aþýnýyordu yüzeyi.
Yine de korkmuyordu artýk çocuk…
Ama yüzündeki yaralar hala kanýyordu…

Sonra sen geldin…
Usulca týrmandýn o yüksekçe surlara.
Gelmeni istemiyordum ama sen aldýrmýyordun.
Kahraman bir savaþçý edasýyla yaklaþýyordun git gide
Ama nedense savaþtýðýn þeyin ben olmadýðýmý biliyordum…

Kendime verilmiþ sözlerim vardý benim.
Bu kaleden içeri kimse giremeyecekti…
Duvarlarý aþman farketmezdi
Kim olduðun da...
Ne olursa olsun, açmayacaktým kapýyý

Ama seni görünce bir þey oldu bana.
Boðazýmý acýtmasýna aldýrmadan
Bir çýrpýda yuttum verdiðim sözleri…
Sadece ardýndan bakmakla yetindim
Hýzla uzaklaþan kararlarýmýn.
Sen kilitleri çoktan kýrmýþ
Çoktan bulmuþtun yaralý çocuðumu

Sakindin...
Ýncitmeyecektin, hissediyordum.
Yaklaþtýn ona yavaþça
Usulca öptün yanaklarýndan.
Sen dokundukça iyileþiyordu, kapanýyordu yaralarý...

Ve o ilk defa gülümsüyordu...
Sosyal Medyada Paylaşın: