Kar yaðýyor… Ve ben yine on milyonuncu kez hüzünlere boðuluyorum.. Anlamadýnýz. Anlamadýlar. Anlamayacaklar… Gittiðimi de anlayamayacaklar. Sessizce çýkacaðým kapýdan bir akþam üstü. Ve ben çok uzaklarda olacaðým onlar kendilerinin bile farkýnda deðilken. Hep ilk gülen onlar oldu, hep kýrýlan benim yüreðim. Dostluk kýrýntýlarýnýz, sevgi sadakalarýnýz, karþýlýksýz kötülüklerinizle baþ baþa býrakacaðým çirkin yüzünüzü. Ve size yine, siz olduðunuzu haykýrmayacaðým.. Sessizce kapatacaðým kapýyý, Arkamdaysa bir tek son gülüþümü býrakacaðým yalancý sevgilere…
Þubat’09 Hezeyanýn eþiðinde..
Sosyal Medyada Paylaşın:
yağmuröncesi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.