Bu gün tüm bakýþlar sarý ve sönük istiklalde,
Öyle çöl gibi sanki þehrin rengi.
Ýstanbul’u nefeslemek bile yorgunluk veriyor bu gün,
Kanadý kýrýk tüm Eminönü’nün,
Yem yemiyor Güvercinler.
Üç kiþinin açtýðý yara bir türlü kapanmýyor,
Acý somut olmuþ,
Ellerimde duruyor.
Gözyaþlarýma bir dur diyen olacak mý?
Beni istiklalin raylarýndan kim uyandýracak?
Kim köþedeki kasetçiden keman sesi dinlettirecek?
Söyle Ýstanbul,
Seni kaç kere yudumlayacaðým susuz,
Sen bir boðaza bakýyorsun nazlý,
Ben günlerdir aç duruyorum.
Kirlettiklerini silemiyorum akþamlarýmdan,
Sabahlarý toparlayamýyorum ki yazayým,
Güneþe ne oldu Ýstanbul?
Güneþe ne oldu?
Göremiyorum.
Bu hýçkýrýklarým sebepsiz deðil,
Günlerce aðlamam keþmekeþinden deðil,
Ben gözlerimin yeþilini býraktým Üsküdar’ýna,
Ýskelenin tam ucuna.
Sen cenneti diliyorsan bir avuç gözyaþýmla,
Ben helal ettim aðlamalarýmý,
Sen mutlu ol diye.
Ünal
12.03.2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.