SEVGİLİM!

Yaðmurlu bir havanýn ardýndan çýkan

Deli bozuk güneþ gibi gülümsüyordu bana!

Yakýyordu tenimi, canýmý, kadýnlýðýmý…


Bir yerlerinde ülkenin,

Soytarý zamanlar yaþanýyordu hiç durmadan!

Hiç durmadan seviyordu insanlar birbirini.

Kadýn, erkeði hiç durmadan,

Adam kadýný hiç!


Fark etmezdi teninin kokusu

Adam severdi!


Veya kadýn fark etmezdi erkeðin kýzdýðýnda,

Alnýnýn kýrýþtýðýný!

Ten olsun yeterdi…


Kalabalýk caddeler üzerinde yürekler daðýlýrdý bazen
Ve bilirdi hasret en çok ona yakýþýr.

Karþý kýyýda nazlý nazlý dururdu ellerin
Ve o deniz yüzülerek de geçilirdi.

Hýrçýn bakýþlar atardý etrafa kimi zaman
Kimi zaman sakin, durgun, kederli.

Bir haykýrdý mý tüm dünya dize gelirdi.
Ve bir çocuðu severken aðlayabilirdi…

Koynunda uyuturdu kimsesizleri her gece
Her gece baþka bir mevsimden geçerdi..

Köprüler kurulurdu ordan buraya
Ýki adýmda aþýlýrdý mesafe…

Uzaklýðý insanýn kendine dönebileceði kadar
Dönebileceði kadar gidenin geriye.

Her renkten insan dururdu gözlerinde
Gözlerinde buðulu bir yalnýzlýk!

Parklarýnda çocuklar, kadýnlar, adamlar, sevdalýlar
Koþuþturup dururdu..

Tramvaylarda yarý beline kadar sarkan insanlar
Ve yüreðinin tam ortasýndan geçen tren yollarý.


Sen oradaydýn…

Yüzünü hiç görmesemde o þehirdeydin..


Çok þey söyleyeceði yerde susuyor dilim.

Sakýn üzerine alýnayým deme

Bu þiiri Ýstanbul’a yazdým Sevgilim!


25 Mayýs 2008
Sosyal Medyada Paylaşın: