BİR ZAMANLAR ANKARA

BÝR ZAMANLAR ANKARA

bir zamanlar Ankara düþlerin aþkýn kentiydi
bir milletin uyandýðý sokaklarýnda hüznün taþlarý
son akþam yemeðini yiyenlerin kayýp kitaplarý morgda
hayatlarýnýn aþkýný arayan yalnýz adamlar-kadýnlar
yitirmiþler sevdalarýný çýkmaz sokaklarda

kýþla gelirdi hüzün beyaz gelinliðiyle
seviþmelerden arta kalan izler bedende
kent üstü yýldýzlar gezerdi, sisler içinde
ve üþüyordum Ankara’ya kar yaðýyordu

bir göçmen kuþtur sevi konacak yer arar
bir öðle vakti Yeniþehir’de
yitirmek seni Kumrular sokakta
at kestaneleri, akasyalar arasýnda

aðaçlar bembeyazdý, kuþlar siyah bir hüzün
sensiz yürüdüm o sokaklarda kardan ýslanmýþtý güneþ
sende gitme dedi yalnýz sýðýrcýk boynunu bükerek

iyi geceler Ankara kanýyor yaralarýn
aðaçlar gibi ayakta ölürsün biliyorum
ben unutmadým otobüs duraklarýný
aldým gönderdiðin posta paketini
kahramanlar ölmemeli diyordun
yaþanýlan bir masalda olsa
Ahmet Yurdakul’un
Korsanýn Seyir Defteri
kitabý vardý içinde

ustanýn dediði gibi
“hoþ geldin ölüm sefa getirdin”
ne fayda
yaþanýlan günler bitiyor
Sosyal Medyada Paylaşın: