MEVLANA SAĞ OLSAYDI

Akþamla yatsý arasý,
Süzülüyordu gökten lamba sarýsý,
Eksilmiþti, çýplak ruhlu ayaklar
Ve onlarý aldatan dilbazlar,
Mevlâna Türbesi ve Selime’ye,
Artýk rahat edebilirdi, gece yarýsý.
Üzüm üzüm parlayan lambalar,
Etrafýna aydýnlýklar saçýyordu,
Gökteki yýldýzlar ve dahasý,
Onun uçsuz bucaksýz semasý,
Ýlahi bir nizam taþýyordu…
Ruhsuz yýðma kalabalýklardan,
Tek tük sýyrýlan insanlar,
Gece yarýsý, huzur arýyordu…
Türbenin etrafýnda duâ edenler,
Eþ arayanlar, çocuk isteyenler,
Para, mal, mülk, mevki isteyenler,
Karýþtýrmýþlardý, abdla mabudu,
Kimi diz çökerken türbenin önünde,
Kimi de kucaklýyordu tabutu…
Þüphesiz Mevlâna sað olsaydý,
Bu hâle bakýp aylarca aðlardý,
Ýslam’ýn ruhuna aykýrý duâ özlemi,
Rabbine ulaþmaz, el altýnda kalýr,
Tevhidden uzak insan havasýný alýr.
Parayla þöhretin mahallesinde,
Ziyaretler ziyaret olmaktan çýkmýþ,
Türbeler bile bu durumdan býkmýþ.
Bizim; Bektaþiler, Mevlanalar, Yunuslar,
Bu halleri görseler, asla dayanamazlar,
Þirkin fütursuz putuna asla boyanamazlar…

07.07.1992
Konya
Sosyal Medyada Paylaşın: