Bir dost aradým, bulamadým,
Hain zifiri karanlýk gecelerde.
Yasak olana, haram olana el açtým...
Kabul edilmeyeceðini bile bile....
Atýverdim kendimi bir boþluða ansýzýn,
Umutlarýmý hayallerimde avutmaya çalýþtým.
Ne çare ki, gün doðmadý gecelerime...
Kimi zaman hançer oldu sevda,
Yüreðimi acýtan, kanatan,
Kimi zaman da,
Boðazýma geçmiþ kalýn bir urgan...
Varla yok arasý gidip gelen,
Kaybolan ümitlerimin serzeniþi...
Ve ölümden medet uman çaresizliðim....
Bir çaresizlik ki, hasretin koynunda
Vuslatým ölüme yazýlmýþ....
Bir çaresizlik ki;
Bahtým, kalemlerin en karasýyla yazýlmýþ...
Bir çaresizlik ki;
Ölümü gözbebeklerime kazýmýþ...
Gülmese de olur bundan sonra talih yüzüme.
Açmasa da olur vuslat kapýsýný ömrüme.
Ne bekledim hayattan ne buldum doðduðumdan beri.
Acýtsýn acýtabildiðince, kopartsýn incelttiði yeri,
Kýrýldý içimde bütün ümitlerim, hayallerim.
Kefenledim tüm umutlarýmý, gömdüm en derin mezarlara.
Ayrýlýk eþkiyalýk edemeyecek artýk yollarýmda.
Düþmeyecek artýk gözyaþlarým yanaklarýma.
Hergece sancýyla kývranmayacaðým yataklarda.
Ýçime çektiðim her nefeste, acý saplanmayacak artýk ruhuma...
Dedim ya gömdüm yüreðimi, en derin mezarlara.
Tüm dünyamý yýkadým, kefenledim, gömdüm uzaklara...
Yalan gerek yok, oynayamýyorum ben bu oyunu
Yüzüm de münafýk olmuþ, güler gibi yapýyor,
Kalp yarasý bu sevdiðim, içime sorsan zehir akýyor.
Bir yaným sussada, bir yaným çýðlýk olup haykýrýyor.
Ýçimdeki fýrtýna her mýsrada kasýrgaya dönüyor
Yüreðimi haykýrdýðým duvarlar kamçýlýyor yalnýzlýðýmý,
Bu çýldýrtan sessizlik inadýna.
Dünya boþaldý sanki,
Neden bu kadar sessizleþti yaþam?
Neden artýk esmiyor rüzgar?
Kucaðýmda bir yýðýn soru iþaretiyle
Kalakaldým böyle yapayalnýz kendimle…
Kaç çýðlýk olup yýkýldý,
Nasýl bir cana hasretti yüreðim bilir misin?
Hayal ettiklerim,beklediklerim baþkaydý oysa…..
Sabrýmý sýnýyor sanýrým kanlý pusular,
Yutkundum içimdeki çýðlýklarýmý, çarptým duvarlara.
Tükettim çocuksu düþlerimi yollarýnda.
Biliyorum ki bu sabrým yetmeyecek sana kavuþmaya.
Dizlerimin feri kalmadý artýk karanlýklarýnda,
Seni yaþamak ne zormuþ oysa,
Zifiri, karanlýk ayazlar sardý hep bedenimi
Biri bir ýþýk yaksada aydýnlansam,
Beni bu karanlýða mahkum edeni
Umutlara nöbetçi gözlerimde yaksam.
Bilmiyorum bu belki çaresizliðin en acý tozu…
Islak gözlerim gecelerin en yakýn dostu..
Yüreðim dilsiz kaldýrýmlarýn tercumaný oldu….
Ama aydýnlanmaz artýk bu karanlýk ne yapsam.
Bitmez bu acý biliyorum yüreðimi de yaksam.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.