MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

KABRİMİN BULUNDUĞU TEPEDEYİM
Özlem Maria Zafer

KABRİMİN BULUNDUĞU TEPEDEYİM





KABRÝMÝN BULUNDUÐU TEPEDEYÝM

Sessizliðimin içine gömdüm kabrimi.
Yine sessizce, sakince,
Sardým kendimi kendime.

Uzak diyarlarýn solukladýðý gökyüzünde
Uçan iki kanatlý kuþtum,
Ýnci saçlý kýzýn baþýna konan.

Sevdamýn kucaðý,
Kabrimi sorma, “nerede?”
Uzanýp dokunamadýðýn,
Kanatlanýp uçamadýðýn,
Nefes alýp veremediðin
Bir yerin tam ortasýndayým.

Asya’nýn en rüzgarlý tepesinin,
Sað köþesinde gömülü, gönül kabrim.
Neyzar’ýn sol tarafýndan bir kapýya dayanýr.
Mavi güllerin gülüþü…
Yalýn ayaklý patikadan çýkarsýn,
Çekik gözlü kýzlarýn derinliðine.
Yiðitlerin atlara semer vurmadýðý diyarýn,
Bahçesidir orasý…

Kartalla arkadaþ olunan semada
Gündüz vakti yýldýzlar açar.
Kabrimin tam üzerinde
Al bir duvak dalgalanýr…

Meraklara gark olma:
“Nereden seslenir, bu kalem ucu” diye.
En sessiz yerdir yeryüzünde
Ellerimin dokunduðu mekan.
Kurtlarýn göz bebeklerine bakan,
Daðlardan gemilerin süzüldüðü,
Keçe perdeli evimin içinde
Ninemin beþiðini sallar, torunum.

Kabrimin baþýnda topraðýmý çiðneme!
Kalplerin saðýr çýðlýðý,
Tarihe býrak beni.
“DOÐU TÜRKÝSTAN DOKUYAYIM…”

25 þubat 2009 gece

ATÝKE RANA


Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.