Şimdi Ölmeli/yim Biliyorum

Þimdi ölmeli/yim biliyorum.
Bir ben ölüyor kalbimin en derin yerinde..
Bir mezar kazýyorum gözlerinin derinliði miktarýnca..
Özledikçe seni,
Bende sen olup kopuyorum yabancý tenlere..
Gidiyorum farkýnda deðilsin...
Ölüyorum yavaþ yavaþ..
Bilecek deðilsin..
Öyle derin bir uykudasýn ki,
Gözlerim gözlerin içine baka baka eriyorum..

Þimdi susmalý/yým biliyorum..
Sana söz vermiþtim ya..
Sözlerimi unutmadým henüz...
Hala dudaklarýmda dudak izlerin..
Hala ýslak gözlerindeki deniz..
Ve hala taze içindeki sonbahar..
Ve hala taze tonda sana bir türlü yakýþtýramadýðým siyah..

Þimdi bitmeli/yim biliyorum..
Bir kutu çikolota alýp ellerimize,
Hiç uðramadýðýmýz bir köyün çocuklarýna daðýtmak hepsini.
Sonra senin rüzgarlý tepe buluþmak seninle..
Sýrtýmýzý denize döndürüp,
Bir aðacýn gölgesinde düþlemek kollarýmýzdaki ölümü..
Ve sonra yürümek çýrýlçýplak denizi..
Korkmadan...
Acýya sýðýnmadan..
Bulutlara uzanmak öylece...

Þimdi özlemeli/yim biliyorum..
Ellerimde kanayan bir iz..
Sana sýrtýný çevirmiþ bir yüz..
Kirlenmiþ bir geçmiþ dururken aynamda
Rehin bir geleceðe düþtü heybem..
Uykularým paramparça..
Özleminde aldýðým dil altý sözcüklerim de yetmiyor..
Uzat diyorum sesini bana,
Sen daha da çekiyorsun týnýlarýný dudaklarýmdan..
Kaç ay oldu dudaklarýnda rehin kalmayalý ?
Kaç mevsim geçti ellerinin içinde ter olup akmayalý ?

Þimdi ölmeli/yim biliyorum...
Önce senden,
Sonra tüm bulutlardan özür dilemeliyim...
Çünkü eriþtiremedim ayaklarýný mutluluða..
El çektiremedim üzerinden matemi de siyahý da..
Ýçindeki yalnýzlýða bir kurþun olmalýydým...
Yüreðine deðen özlem deðil...
Sana uzanan yol olup boyanmalýydým ziftlere..
Sonra senin terinde temize çekmeliydim tüm harflerimi..

Þimdi ölmeli/yim biliyorum...
Yüreðimin kuyularýna sarkýtýlmýþ bir yemin..
Ellerime tutuþturulmuþ bir ilan....
Yüzüme sürülmüþ bir iz’an..
Ve avuçlarýmdan kayýp giden bir masal.
Ve senden kalan bir dipnot gözlerimde kanayan..

" Hani hep ahizenin diðer yer alan topuklu ayakkabýlarýnýn sesi..."

O topuklu ayakkabýlarýnýn sesine tutundum ben hep..
Her sabah uykusuz yüreðimi sesinle uyandýrdým..
Yalnýzlýðýnla yoðurdum içimdeki çocuðu.
Susuzluktan kýrýlan yüreðimin tüm çöllerinde bulut bulut özlemini saðýp içtim..

Þimdi bir gül diktim yüreðimin kanayan yanýna..
Ölümün en güzel yerine iþledim adýnýn baþ harfini..
Yüreðimin saðýna seni,
Diðer yanýna Cenneti heceleyip
Bir hayat düþledim gözlerimin en düþ sahifesine..
Bir dirhem huzur kattým sözlerime..
Bir de seni..


Ölümü sana kavuþma addedip
Býraktým içimde birikmiþleri boþluða..
Azat ettim gönlümdeki tüm yeminleri.
Sana kavuþmanýn haram olduðu bu cümlede,
Seni bende bir kurþun gibi iþleyip sözüme,
Ölümü hediye eyledim sensiz gönlüme..

Mutluluk safýna durdum þimdi...
Al beni ey ölüm beni benden..
Çek beni fani tenimden...
Ve bir an evvel kavuþtur beni..
Çýplaðým þimdi..
Çünkü sen/sizim..

Kavuþmak; " sen " ise eðer...
" Ölüm " sen kadar güzel ise eðer..
Þimdi ölmeli/yim biliyorum...

24 Þubat 2009

ISMAIL SARIGENE

Sosyal Medyada Paylaşın: