Beni bana bıraktın sorgusuzca…

Bir sabah yaðmura uyandým…
Usulcaydý ve de serin…
Öyle kapamýþtým ki gözlerimi içime düþüyordu damlacýklar…
Senin þehrine de düþtü mü ayazda kar…

Ben her sabah nasýl olduðunu
Bilmeden gözyaþlarýyla uyanýyorum…
Aklýmdaki tek þey sensin sadece onu biliyorum…
Bazen düþünüyorum nedensiz ayrýlýklar olmasa diye,
O zaman belki bir parça özlemek nasýldýr diye bilirdik diyorum…
Oysa þimdi, içim özlem, dýþým hasret,


Uzaktaki sevgiliyi beklemek ne demek…
Biliyor musun?
Acýtan yaralarý sevmek nasýl bir þey hiç düþündün mü?
Her köþeyi dönünce ardýna bakmak nasýl bir þey?
Sevmek ve sevilmemek nasýl?

Sen gidiþlerinle yýkýmlarý yarattýn…
Bense beklemekle sabrýmýn duvarlarýný aþtým…
Gözlerime baksan hala kapýda bulacaksýn…
Belki diye, belki bir ayak sesine takýlýp kalacaksýn…

Þimdi o mavi gökyüzümü hüzünlü bulutlara sardým…
Aðlasa döker belki içindeki kor yangýný…
Gülse belki güneþ açar ama yorgun gecelerden biliyorum…

Sen bu þehre ve bana ihanet ettin…
Köþe baþlarýna…
Mavi gökyüzüne…
Gülen ve okþanmayý beklenen her çocuk yüreðine…
Sen bana ihanet ettin sorgusuzca beni bana býrakarak…



Sosyal Medyada Paylaşın: