Zambak yalnızlığı

Dün’üm bugünüm ayný demde
Zambaklarla geçiþtiriyorum geceyi penceremde
Puslu odamdaki kahpe aynanýn eþliðinde
Baht’ý kara hüzünler deniyorum kendimde

Hava garip bulut garip toprak garip
Bu eylül akþamý her þey ölüme müsait
Sonbahar korkusu mevsime bulanmýþ
Koca çýnarlar devriliyor yapraklar kararmýþ

Biraz tütün tiryakiliði sarýyor beni
Uluorta aðlamaklý oluyorum çocuk misali

Damýtýp iki zamanda kimsesizlik sancýsýný
Zambaklarýn gölgeliðine örtüyorum...


Bir nefes için dýþarýya koþuyorum
Karanlýðýn dönemecinde zambaklarla sarmaþ dolaþ
Yalnýzlýðýmý görüyorum

Ben zambaklarla ölüyorum…


Sosyal Medyada Paylaşın: