ilk önce kollarýmýzý yana açar, karýn en güzel yerine sýrt üstü yatar kara kendi þeklimizi verirdik olmadý birbirimizi kara belerdik bembeyaz kara
ayaklarýmýzý çapraz-çapraz basarak, karda traktör izi yapardýk ardýndan düz adýmla tappýklayarak sýkýþtýrýr, kaymaya alýþtýrýrdýk deðilse kayýlýmazdý, yüzün-kuyu olsa da
sonra iyice geriye çekilerek hýzla koþar, kayardýk çömelip cümbür-cema(a)t arka-arkaya birbimizin beline tutunurduk yarý yolda bir kenara savrulurduk mutlaka
öndeki altta kalýrdý o büyük olduðu için aðlamazdý acýsýndan etrafa çalým satardý ne kabahatimiz varsa
kendi baþýmýza kaymaya kalkardýk, sabahlarý köyün en yukarýsýndan, Göçmen Evine doðru rüzgarla karý savrulduðundan, gece boyu yerler de don olurdu sürçülüp giderdik kollar, dizler eskirdi, eller, dizler, dirsekler kanardý kimin umrunda
derken tepedeki güneþ, eritirdi karýn, yerin donluðunu daha çook vardý akþama birileri çamura kapaklanýrdý her çarpýþmada, düþmede, yaralanmada gruplar arasý çekiþme olurdu güçlü olan, arkasý olan, baðýran haklýydý bu hep böyleydi, deðiþmedi asla ve kat’a, baðýr, haklý çýk; haksýz olsanda, olmasanda
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.