At ile arabacı

At ile arabacý geldiler yokuþa,
Tepeleme yüklenmiþti araba.
Eskiden hýzla koþuyordu at burada,
Gençti,kuvvetliydi o yýllarda,
Þimdi ise düþmüþtü kuvvetten.
Tüm çabasýna raðmen,
Hic bir þey gelmiyordu elden:
Arabacý, nankör utanmýyordu
Yediði ekmekten.
Elinde kýrbacý vurdukca,vuruyordu.
At ise olduðu yerden kalkamýyordu.
Gözleri ile bir kurtarýcý arýyordu.
Arabacý küfredip insafsýzca
Kýrbacý daha hýzlý savuruyordu.
Sonunda baktý at kalkamýyacak,
Arabayý attan ayýrmak,
En iyi çare olacak,
Þimdi kalk bakalým oradan’
At yine kalkamýyordu,
Kýrýlan dizleri kanýyordu.
Sonra toplandý bir kaç kiþi:
Arabacý, bu atýn artýk bitmiþ iþi ,
Götür onu mezbahaya,
Orada ona bir çare bulurlar
Anýnda’
At yalvaran gözlerle baktý
Arabacýya,
Bu kadar kaddar olma ,
Acý bana’
Haydi ben acýdým sana
Ne hakkým var,
Dünyanýn düzenini bozmaða.
Güçlüsen hakkýn var yaþamaða
Ben de mecburum buna uymaya.
Niþan aldýlar,
At atýlan kurþunla debelendi.
Vefasýz Dünyanýn vefasýzlýðý
Yeniden sergilendi.

Þükran Beþýþýk


Sosyal Medyada Paylaşın: