Sürekli ertelenen bayramlardý yarýnlar,
Sitem kanatlarýnda havalanýrdý hüzün;
Dað baþlarýna çöken duman içimizdendi,
Farkýna varamazdýk candan güldüðümüzün...
Bir kavalýn sesinde meleyen umutlardýk,
Ezgimiz yankýlansa yeþil-çam soðururdu;
Yap-boz resimlerinden beter yürek sancýmýz,
Aksimiz aynalara siyah-beyaz vururdu...
Gençlik heveslerimiz iðne titreþimlerle
Baþ döndüren arabesk makama kurulurdu;
Moda terânelerden giydiðimiz kiþilik,
Meþrebine göz kýrpan yýldýzdan sorulurdu...
Kirpikler harman sürse yüreðimiz düvendi,
Böyle kaç kez fýr döndük aþkýn samanyolunda;
Âtiden araklanmýþ Cennet avanslarýný,
Þeytanlara kaptýrdýk o gönül toyluðunda...
Ham ervah imbiklerden süzülen hüsranlarý,
Pusuya düþürdükçe karþýt tez ustalarý,
Alaca karanlýðýn izbe sokaklarýnda,
Albýz’a çýrak durdu izm’in ruh hastalarý...
Ölüm, dirim bir oyun gündemin pandülünde,
Kanýmýz yer suvarsa kanmazdý kara toprak;
Iþýk ve gölgelerdik parçalanmýþ bütünde,
Her mevsim sonbahardý, döküldük yaprak yaprak...
Hatýrlar mý Sevgili, o karambol düþleri,
Ketenpereye diyet sevdâ donukluðunu ?..!
Ýþitse inanýr mý, sýr döken aynalardan,
Bir zamanlar gerçekten Sevgili olduðunu ?..!
Alçaktan pikelerle o devrin gizlerini,
Kuþ bakýþý görenler þimdi sistem kankasý;
Ihlamur sinelerde menekþeleri vurdu,
Altmýþ sekiz neslinin kýrlangýç fýrtýnasý...
Özgeleþme yolunda benliðine yabancý
Aktörün dublörüne mankurt desem del’lenir;
Hatasýný anlayýp kendisi olmayana,
"Daðda deve gördün mü (?)", diye sorasým gelir...
Hýzlý deðiþimlerin kan’ser anýlarýný,
Andýkca burulurum saçma sapan bularak;
Bugün daha devingen dönüþüm sürecinde,
Özlemler özleþmeli, geçmiþten ders alarak.
YUSUF BÝLGE