gözleri görmüyordu artýk; elindeki bardak bile titriyordu... yaþlýlýk denen kullanýlmýþ yýllar unutturuyordu bazen kim olduðunu. oturduðu divanda dalýp gitmiþti. çocukluðunu annesi, gençliðini babasý alýp gitmiþti. caným dedikleriyle tükenmiþti ömrünün en güzel günleri. sessizliðin sardýðý odada sadece akreple yelkovanýn asýrlýk mücadelesi vardý... parmaðýndaki yüzüðe baktý; kiminle, nerede, ne zaman takmýþtý hatýralar içinden bulamadý cevabýný. süzülen gözyaþlarýný silmek istedi, silemedi... sessizliði, yere düþen bardak bozdu. akþam eve gelenler buza kesen elini öptüler çýðlýkla...
Serap Hoca
Sosyal Medyada Paylaşın:
serap hoca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.