Requiem

ve avuçlarýmýzda külden yalnýzlýklar
dudaklarýmýzda algýsýz vedâlar
inzivâda yatan öznemizse
ýssýz
savunmasýz

omzumuza her an dokunacakmýþ gibi tetikte
harfler arasýna sýkýþan yaþamýmýz

kavrularak yazgýda taçlanan kederle
koþaradým
matemle susuyoruz eþikte
susuyoruz
hasretin iþgüzarlýðýna
(tebessümdeki bencilliði bile bile)
sormuyoruz açýkça

vefâsýzlýk edip üstelik
kuþkulanýyoruz kendimizden
sevgimizden

ve yýkarak surlarýný benlikteki uykulu sûretin
düþlere kanýyoruz gereksiz
(her bir sözü sesten eleyerek
özden gizleyerek nihayetsiz)

./..

gün sessiz bir requiem
gün dünden çalýntý bir düþ yangýný
lirik bir yakarýþ

karþý kýyýdan bakan günbatýmý öldürüyor adýný
ve martý çýðlýðýndan akan ýrmak
ve gölgeden süzülen aydýnlýk
(artýk imkânsýzdýr yarýnlarý solumak
sorgulamak)

eriyor deniz fenerinin caný an be an
korkuyoruz
sýrrý soyulmuþ aynanýn vahþetinden
ve hüzünle mayalanan bilincin bedeninden
ki
kâinatýn tüm zaman kavramlarý yoruluyor
karanlýðýn denizindeki kulaçlarda
koþuyor isyankâr ýslýðýmýza
susuzluðumuza

./..

bir bedbinlik doluþuyor þimdilerde alnýmýza
günahkâr suskularda
devrânýn kollarýnda eriyor an
(uymuyor bugün hayallerdeki hesabýmýza)

düþüyoruz hýzýmýzý alamadan
varlýðý ötelenemeyen tuzaðýmýza

’ve sonsuz sessiz yaðmurlar yaðýyor arza’




Eksildi Artýk Söz // Sis Yayýnlarý Nisan 2006

Feride Özmat

Sosyal Medyada Paylaşın: