Küçük İstasyon

yüreðim küçük bir istasyondu
uzaktan baktýðýn bir istasyon
bilinmez söz kasýrgalarý oyalýyordu seni
istasyon ise boþ ve soðuktu...

tüm sokaklar geceye teslim oluyordu
istasyonun yanýbaþýnda
gitme dediysem de
gittin o karmaþada...

sessiz gözlerinde son bir yolcu vardý
hayatýn tüm ciddiyetine rest çekmiþti
sýcak yaðmurlarýn
istasyonda ayrýlanlarýn uzak þarkýlarý mýrýldanýyordu...

kökleri hüzne yenik dað gülleri vardý,bilirsin
ve gözlerde buðulu bir sürgün
sesin ve gözün bittiði yerden kaçar insan
her istasyonda sonsuz þarkýlar söyleyemezsin...

kýyýlarda fýrtýna yer masallar
istasyonlarda son yolcudur boþ bekleyiþler
yüreði inciten
hep hesapsýz kitapsýz yarým býrakýlanlar;
yüreðim küçük bir istasyondu
bir baðbozumu fýrtýnasý eser
bakýþlarýn içinde somun ekmeði kokusu yutkunan
yaðmur yemiþ bir çocuk sendeler.

hecenin üstünde duran bir asi duygu gibi
çýrpýnarak aþýk olmak var
bilmem nasýl söylemeli bu istasyonun kederini
mahþere kadar...

ben istasyonum sen yolcu
kýrýk bir tutku dayamýþ sýrtýný gece lambalarýma
ne ilkiz ne de sonuncu
bir gölge daha düþürdük yarýnlara...

Zeki Nurçin


Sosyal Medyada Paylaşın: