Günlerin sonuydu,
Ayrýlýðýn baþlangýcý.
Daðýtmýþtýn bulut bulut saçlarýný.
Bulutlar yaðmur yüklüydü,
Gözlerim yaþ…
Doymuþtu göller suya,
Yaslý akþamýn alaca karanlýðýnda.
Dalgalar yorgun, serilirken kýyýya,
Ýsyanlardaydý yakamozlar.
Gün, çekerken som ýþýklarýný
Engin daðlarýn ardýna,
Durdurmuþtu tüm zamaný.
Bir umuttu aradýðý belki de.
Ayrýlýðýn son demlerinde,
Doyasýya görmek için
Hüzün dolu gözlerini,
Salývermiþti en kuytu köþelere
Ölgün aydýnlýðýný.
Birkaç damla yaþ,
Buruk bir gönüldü geriye kalan.
Ve sen,
Gün batýmýyla,
Tüm aþklarý alarak benden,
Gitmiþtin bu þehirden.
1992, Van
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.