GÜL BOZGUNU
Mütemadiyen yoklayan hüznün düðünüdür bu.
Bu, otuz yedinci tomurcuk çatlamasý…
Bütün þehirler simasýz açýyor gözlerimi.
Ayazým bir tek þimali kýskandýrýyor.
Herkes kadar adýmken hayata attýðým,
Saymýyorum seni kaç ýslak yastýk barýndýrýyor.
Neyiz biz, diyorum…
Buz kafese ayaðýndan baðlý serçe miyiz ?
Azatsýz mý geçmeli çýrpýndýkça ömür ?
Hiç kavuþmasýz iki ayrý deniz miyiz, diyorum,
Bu yüzden mi bulut bulut vuslat dilemelerim…
Üstelik,
Hiçbir yüzle kýyas kabulsüzken yüzün
Ve hiçbir söz bir cümlen kadar beklenmezken…
Bütün yýldýzlar kayýp gidiyorken tepemden,
Gözlerin kadar geceye çivilenmezken…
Kýymetsiz ellerde hor ve solgunken güllerimiz,
Her mevsim çatlayasý tomurcuða durmak nedendir?
Ve dokunacak kadar yakýnken mesafemiz,
Susup da yollarý yar bellememiz nedendir?
Nedir..
Günahýn kýrký çýkmaz resmi midir alnýmdaki ?
Vebalini otuz yedi uçlu hançer gibi göðsümde hissederken.
Hüznün düðününde vals ile mest olmak nedendir?
Bugün, senin için bir daha rahme düþmeyi dilemek varken.
Söyle sevgili !
Mut kehanetlerinin efsunlu yüzüne döneklik deðil midir bu ?
Bu, düpedüz gül bozgunu deðil de nedir?
Özlem Pala
19.1.09
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.