“Postacý kapýyý iki defa çalarmýþ. Yalan!
Bizim kapýnýn önünden bile geçmiyor,
Bugün vardýr / yarýn gelir / oyalan
Postacý bana mektup seçmiyor.”
Bu dörtlük kalemimden döküldüðünde,
Yirmili yaþlarýn kavak yellerinde,
Postacý yolu gözlerdik pencerelerde,
Þimdi gençlik ya barlarda ya kafelerde.
Onlar mý þanslý, yoksa biz mi þanslýydýk,
Son sürat teknolojinin içine daldýk,
Daha ne olduðunu anlamadan
Biz de aptal bir kutunun önünde kaldýk.
“Mouse”u yakalamaya çalýþýrken,
Kedi olsak hadi anlarýz derken,
Telefonla konuþmak mucizeyken,
Kýzýyla bilgisayardan görüþtü teyzem.
Uzanýp kýzýný tutmak istedi,
O gül yanaðýndan öpmek istedi,
“Kokunu çok özledim kýzým” diyerek
Kamerayý içine sokmak istedi.
Yalancý bir dünya kurulu, adý; sanal,
Kullanamayana diyorlar “a” çok banal,
Atlý kovalarmýþcasýna ardýndan
Koþ bir tane bilgisayarda sen al...
(Sinop-21.04.2007)
Leyla Ýnan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.