Duy Beni

Bilmediðimi nasýl özlerim?
Anlamadýðýmý nasýl severim?
Sen sýmsýký sarýlýrken sýcacýk yorganýna,
Ben taþlarý yastýk eder de yatarým.
Sen aðlarken annem diye,
Ben anne diyemeden yaþar giderim.
Ben annemi özlemiyorum,
Anne nedir bilmem ki.
Ben yuvama gitmiyorum,
Yuva nedir hiç tatmadým ki.
Dün yolda bir resim buldum,
Bir çocuk annesine sarýlmýþ;
Daldým gittim nedensizce.
Sus derim susmaz yüreðim.
Neden akar gözyaþlarým,
Bilmiyorum...
Neden sokak benim evim?
Neden babam almaz eve?
Nedenler doldu baþýma.
Üþüdüm..
Adým Mehmetmiþ, Ahmetmiþ;
Kimin umurundaymýþým!
Donsam burda kime ne!
Orda bir kalabalýk var.
Sordum neden burda insanlar
Evleri yok mu onlarýn da...
Sokak çocuklarý için , dedi biri
Yürüyoruz da...onun için...
Onun için burdayýz..
Gel sen de...
Gülmek bana yakýþmaz gülsem.
Sustum kaldým öylece..
Neden sonra dedim ki
Var mý yapacak bir iþ?
Ekmek alacaðým,
Var mý bir iþ?
Çekil git,
Kapama önümüzü;
Pankart görünmüyor!
Sus, konuþmacýyý dinle!
Dinledim...
Bizi anlatýyordu...
Ev diyordu, yuva diyordu.
Ýþ diyordu, aþ diyordu.
Duymadýlar seslendim.
Görmediler, burdayým.
Çekildim kenara;
Yürüyüp gittiler.
Sokaðýmla beni,
Baþbaþa býraktýlar.
Uzakta, derinden bir ses,
Yavrum der; gidemem.
Annem!
Annem!
Al beni,
Sar beni.
Yoruldum, üþüdüm.
Duy beni.











SERAP HOCA

Sosyal Medyada Paylaşın: