saðanak yaðmursun gözlerimde sakladýðým
ucuz ölümler serpmedim kanýma
ki uçurumun son çiçekleri açarken baðrýmda
yani sensiz tenha kalan hayata alýþýrken tam
yine çýktýn karþýma, nice uzak seslere yaslanýrken.
kulaðýmda korkunç uðultular
etrafýmda sürekli konuþan kalabalýklar
gülenler, aðlayanlar,esneyenler arasýndan sýyrýlýp
yanýk ve buruk bir ezgi gibi oturuyorsun
içimin bile içindeki bir yerlerde...
aðlamamak için kendimi zorluyorum
zaman vuruyor mýzrabýný hasrete
olmayýþýn gönlümün susmayan sazý
ki tellerine nota diye ismini döþedim
ismini kazýdým bütün bestelerime
sýzým sýzým sensizlik kokuyor bedenimin her hücresi...