CENNETTEN İNEN EL
Bir azm, eðer îman dolu bir kalbe girerse,
Ýnsan da o îmandaki son sýrra ererse,
En azgýn ölümler ona zincir vuramazlar,
Volkan gibi coþkun akýyor, durduramazlar.
Rabbimden, iner azmine kuvvet veren ilham;
Peygamberi rüyada görür belki her akþam.
Hep nur onun îman dolu kalbindeki mihrab;
Kandil olamaz ufkuna dünyadaki mehtab.
Kar, kýþ demez; irkilmez, üzülmez, acý duymaz;
Mevsim, bütün ömrünce ýlýk gölgeli bir yaz.
Cennetteki alemleri dünyada görür de,
Mahvolsa, eðilmez sýra daðlar gibi derde.
En sarp uçurumlar gelip etrafýný sarsa;
Ay batsa, güneþ sönse, ufuklar da kararsa,
Gökler yýkýlýp çökse, yolundan yine dönmez,
Rûhundaki îmanla yanan meþale sönmez.
Kalbinde yanardað gibi îman ne mukaddes!
Vicdanýna her an þunu haykýrmada bir ses:
Ey yolcu, þafaklar sökecek durma, ilerle,
Zulmetlere kan aðlatacak meþalelerle.
Yýldýzlara bas, çýk; yüce alemlere yüksel,
Ýnsanlýðý kurtarmaya Cennetten inen el.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.