ÖĞRETMENİM

Seni ilk gördüðüm gün, o güzelim an var ya,
Sýmsýcacýk bir sevgi,içime aktý benim.
Ana baba sevgisi, hani bizi sarar ya,
Sardý öyle bir sevgi,içimi öðretmenim.

Bir anda anam sandým,sen okþarken saçýmý,
Öylesine özlemiþ sýcaklýðýný tenim,
O okþayýp sevmenle sen paylaþtýn acýmý,
Hayalimde yaþattýn annemi öðretmenim.


Bilgilerden çelengi,alnýmýza sen taktýn.
Seni unutamam ki toprak olsa bedenim.
Yurt aþký ateþini,yüreðimde sen yaktýn.
Ve,sen de bir mum gibi eridin öðretmenim.

Nice yýllardan sonra,seni gördüðüm zaman.
Bastonuna dayanýp koluma girdin benim,
Ellerimi tutarken,titreyip durduðun an,
Yýllara düþman oldum; o zaman öðretmenim.

Tutununca koluma utandýn sanki benden.
O mahçup bakýþýndý,o an beni kahreden,
Alnýndaki o derin yorgun çizgilerinden,
Anladým bir anýtsýn,yaþayan öðretmenim.

NOT:Bu þiiri, bu gün bizi biz yapan, o elleri öpülesi tüm öðretmenlere ithaf ediyorum.
Ve diyorum ki Edirneden Ardahana kadar benden büyük ,benden küçük tüm
öðretmenlerimin ellerinden saygýyla öperim.


Sosyal Medyada Paylaşın: