Oğul -2-

Ah oðul!
Baþlamýþtý yine...
Zincirleme kederler,
Melanet halkasý,
Takýlmýþtý yine bize..
Büyülü gibiydin!
Belki de öyleydin?
Ben ne bileyim!

Ýnternette tanýdýðýn...
Birine adayacakmýþsýn sen kendini?
Meðer ben bile gelmeden daha Ýzmir`e
O haným ta Kayseri`den gelmiþ,
Seni görmek için,Ýzmir`e

Bence ne uygunsuz bir durumdu!
Bu kiþiyi haným olarak almamaný,
Söylemek mecburumdu.

Üstelik,evlenmiþ boþanmýþ?
Güya çocuðu olmazmýþ!
Yaþý baþý da kýrka yakýn!
-Oðul,dedim,dur!
-Gidiyorum anne, diyordun!
-Ev hazýr!
Evlenmek istiyordun...
Haklýydýn,
Yaþýn yirmi altý olmuþtu,
Henüz bekardýn,
Sanki evde kalmýþtýn!
Acele ile pür telaþ þaþkýn.

Oðul,nedir ne deðildir?
Sorup soruþturmak gerek!
Hem Ýzmir nerede!
Kayseri nire?
-Anne diyordun,
-Bunlarý boþ geç,vesaire...
Benzemiþtin,Zöhre`nin Tahir`e.
Büyü denen þeyin,
Aslý astarý var mýydý ne.

Ah oðul!
Benim sonradan fikrime takýldý bu!
Ben hep düþündüm ki!
Sendeki bu huy deðiþikliði?
Geçirdiðin o korkunç...
Kamyon kazasýnýn korkusu!
...Ve acýsýndan gelen þoku.

Bitanem oðul!
Dur,dinlen yat oðul!
Derken ben...
O hasta halinde...
Ne yatmasý,iyiyim ben!
Diyordun sen.

Tutukluydun sanki?
Bir ileri,bir geri gidip gelmelerin?
Voltaydý,ama ne voltasý!

Kapý dýþýna,hemen çýkmýþtýn oðul!
Elinde ancak yol parasý...
Gittin.

Selametle gitmiþ olaydýn oðul!
Canýn sað olasý.

Oy oðul!
Ah,yazmazdým ben!
Daha da yazmayacaðým.
Zaten ahým,neye ki!
Sadece yürek acýlarýmdan...
Melanetlere,dýþarý çýkar dilimde!

Bu inilti sadece...
Bir þarký misali:Ne kadar zulmetsen,
ah etmem sana,
Her iki cihanda,gül kana kana.
Der ya þarkýda...
Aynen öyledir...
Oðullarýma duygularým.

Bebecikliðin geliyor aklýma...
Hani sen doðduðunda,
Mini mini bir bebekken,Ýstanbulda!
Ýshal olup hastalanmýþtýn ya!
Evimizse o zaman...
Habipler köyünde,
Ta,bayýrýn baþýnda!
Evler bile tek tük,
O tarihte orada...
Evde su bile yok!
Çeþme yamacýn aþasýnda...
Ýki güðüm su almaya gitmek zor deðildi!
Yolda azgýn köpekler olmasa
Cesurdu senin anan da!
Saldýrmaya kalktýðýnda köpekler!
Güðümlerim kafasýnda.

Neyse ki var elektrik!
Baban iþ verenine kýzmýþ...
Ýþinden çýkmýþ,
Ýþ vereni aðabeyi,
Zaten bu köye de...
Bu yüzden düþtük.

Beþ can,bayýrýn baþýnda üþüdük!
Bayýrda kök kazmaya giderdim...
Biriktirir kökleri,
Sobada köz ederdim.
Senin mamaný...
Ýsli odun ateþinde,
Kaynattým ben oðul.
Pirinç unu...
Sütsüz.

Bilirsin oðul!
Büyüdüðünde,anlattým sana bunlarý...
Neler görüp geçirdim..
Dahasýný,bir ben bilirim,
Bir de,ölesiye yanýmda olan...
Vefakârým,babannem...
O büyük ANA.


Müfide DECDELÝ.


Hoþ Nefes ve Nefis

Dünya yuvarlak bir daire!
Yaþamda,her þey bir vesaire.
Varmak istersen,güzel yere
Ýzzeti nefsin ile yaþa,göðsünü gere gere.
Öte dünyan da sana,hakkýný alâdan alâ vere.

Müfide DECDELÝ.

Sosyal Medyada Paylaşın: