fiyort

gerçeðin ansýzýn haykýrmasý dalga dalga
þelalenin ve fýskiyenin küskünlüðü birbirine
kandi halinde gidiþi sularýn yataðýna
maria’nýn üstündeki yýldýzlarýn çakýþtýðý yere kadar
bir kýþ gününde minik kuþun karsýz köþe aramasý
tavan aralarýnda bilinmez zamanlarda durmuþ saatlerin tozu
gerçeðin tozu gerçeðin esintiye baðlý parlaklýðý
saat camýnýn saydamlýðý þelalenin þarkýsý
bütün ormaný ötüþüyle hayran býrakan kuþ
kuþun ýþýðý, rüzgarýn rengi, tozun yoksulluðu
yeþilin asýlý duruþu denizlere ve gelecek günlere
daðlarýn dünyanýn merkezinde yanan kökleri
karanlýðý beklerken siyah gölgeler dokurum kendime
rüzgar en erkeksi haliyle dokunurken asmalara
çöl, gece ve tüm bunlar yalnýzlýk demektir ay ýþýðýnda.

uzun koridorlarýndayým tanrýya çýkan labirentin
roma kemerlerinden kanýmý içiyorum
yolumu bulamadan çürüyorum bir çarmýha aþýk göðüslerinde
denizin kuþattýðý kaplan gözü renkli duvarlar
düþsel bir yolculuða özlem duyarlar
gece boyunca bana açýlan saðanak dudaklar
örümcek aðý bakýþlarýnýn hasadýdýr kemiklerime iþleyen
dalgalar parmaklarýyla dokunuyor gözkapaklarýma
dibe vuruyorum gövdenin ýrmaklarýnda paramparça
yüz yüzeyin dokunsam yýkýlacak taþ yýðýnlarýyla
geldiðim yeri bile arar oldum gün ýþýðýnda
gölgemi olgunlaþtýrýyor köklerime yürüyen öðle güneþi
adýmý unuttumm duvardaki aynalara yüzümü tuttum
yýldýzlara el veren sarmaþýksýn þimdi
zehirli kurtarýcýmsýn labirenti çatlatan
sen bir kartal yuvasýsýn kayalardan havalanan

ben soðupu severim þiire düþman deðildir
ben onuda severim her çýkýþýn iniþi vardýr
mum olmasa da olur aydýnlýðý yýldýzlardan isterim
yola çýkarým kendime bakmak için vakitli vakitsiz
iyide nereye gider yurdunu yitiren
mezarým ant içmiþ çölde kaybolmaya
yatýrsam ayaklarýmý falakaya büyük çanlarla vursam
düþ gücümün ötesindeki sözcüklerle buluþsam
yýldýzlarý mahrem yerlerine kapasam
aþk insanýn kendi bedeniyle söyleþmesi midir
çetecilerin ateþi daðlarda yankýlanýrken..


Sosyal Medyada Paylaşın: