Aþk’ýn yýrtýlma hali
I
esaretimizin farkýndaydýk
aðýtlar saklanýyordu “ayet ayet büyüyen bebeklerin” gözlerinde
çýðlýklara sýðýnan suskunluðun yýrtýyordu sessiz olan cümlelerimi
bilmiyorduk o zamanlar gönül ve hicran iliþkisini
anlamýyorduk zambaklarýn neden daðlarda çiçek açtýðýný
dünya dedikleri yaþlanmýþ bir yosmanýn kucaðýnda
sen hüzünlerini biriktiriyordun bense sýzýlarýmý
umutlarýn üstüne toprak serpilirken
sen yüreðini perçinliyordun kýrýk aynalý soðuk duvarlara
bende aþkýn en sarhoþ halini gizliyordum gecelerin koynuna
kendine yabancý seviþmeler gibiydi yalnýzlýðým
aþk senden vazgeçme halindeyken ben kendimden kaçýyordum
týpký siyaha dolanan beyaz bir bakýþ gibi
ya da sýratýn üstünde asaya tutunan bir derviþ gibi.
II
aslýnda sevgilim
hiç anlamadýk vadi karanfillerini, dað lalesini, gül fýrtýnasýný
ya da yüreðe saplanan terkediþ mermilerini
ve hiç göremedik zambaklar ülkesinde beyaz kefenli hurileri
biliyorum
mitolojik bir serzeniþti benimkisi
mutluluk kadar yalan
bir masala saklanan düþ kadar gerçekti aþk
þimdi anlýyorum
her renkte bir mavi arayýþýnda haramdý senin
çünkü baktýðýn her yer siyah
taþlar siyah, kalpler siyah
sen aþkýn ne renk olduðunu düþünürken
belkide ben aþkýn en renksiz halini sevdim seninle
ve sen en çýplak halinle doðmak isterken yeniden
geçti artýk sevgilim
aþk yýrtýldý en arsýz yerinden
H.Ali Aydýn
04.02.2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.