KÖRDÜĞÜM

Yaþamýn aynasýnda ne kalmýþsa gördüðüm
Sanki hepsi bir hayal, sanki hiç yaþanmamýþ
Düþünceler bilmece, duygularsa kördüðüm
Dün geride kalanlar bugünü hiç anmamýþ

Bir an ki hüküm süren, meydan okur zamana
Peþimdeki gölgeler varlýðýma izdüþüm
Islak bir martý gibi sýðýnmýþým limana
Bir yangýn ortasýnda, ýsrarla üþümüþüm

Zifir karanlýk gece esir almýþ beyazý
Boyandýkça soluyor, çýrpýndýkça batýyor
Ýþte hüzün tuvali, iþte isyankâr yazý
Fýrça palete mahkûm, kalem efkâr satýyor.

Yokluðun dünyasýnda varlýk zerrede kalmýþ
Eðriye boyun eðmiþ, gizli kalan doðrular
Hepsi baþka biçimde ümitsizliðe salmýþ
Zihinlere set çeken, cevapsýz tüm sorular.

Tenha bir gece vakti gökyüzüne uzanýp
Sessiz bir çýðlýk gibi yýldýzlarla konuþtum
Arza sirayet eden yalanlardan usanýp
Yalýn düþler içinde, hakikatle buluþtum.

Âlem benim, yol benim, heybeme ömür sýðar
Bu çile deryasýnda yandým ama piþmedim
Artýk eserse essin, ruhu savuran rüzgâr
Ben dalýmdan kopsam da, henüz yere düþmedim.

Sabýr ve sükûnetle, menzil olsa da ýrak
Düzlüðe çýkar yolum, ne yokuþ, ne de eðim
Sahtekâr bir dünyanýn perdesini yýrtarak
Aç kapýyý ey hayat, ben geldim diyeceðim.


EMÝN ZEYBEK
25 Aralýk 2008
Çalý-BURSA

Sosyal Medyada Paylaşın: