Zoka

Zoka
gümüþ kolyeli pýlýný pýrtýný
yýrtýp attýðým kaðýtlarý
bir balýkçý taktý oltasýna
hiç bir balýk bile yutmadý bu zokayý
ah.. aþk nasýl komikleþtiriyor insaný
kronik gevezeliðimi baðýþla
ben böyle içime ve sana suskun dursam
galata köprüsü’nün altýndaki vapurda
kim bakar sonra yeni yetme bir oðlan çocuðunun
ilk aþk pýrýltýlý hikayesine

’olmazýmsýn
sensizlikse sensizlik
çekip gitmekse hicranlý o fýrtýnaya
baþým gözüm üstüne
bu gece ve her gece
ne sendeyim
ne þu aðaçlarý üþüten ömürde
ne istanbul’un sakallarýmý
hor görmeyen sokaklarýnda
baðýþla dedim ya iþte be gülüm
bir ölüm bir de ayrýlýk ustamýzdýr bizim’

beyaz arzumsun
þaka yollu da olsa
siyahlaþmaya eðilimli
gözlüklerini çýkar
ve aç sevimli perdelerini
ilk ýþýk çýðlýðý ben miyim
düþlerden uzak durmakla
kýsaltýlmýþ ömrünün
direnmesine heyhaaat
ben mi gerçeðim
sen mi hayalsin üstad
aþk mý bu kadar berrak yoksa
kör olasý istanbullll
çaldýn tüm martýlarýmý

sen ait olduðun o gerçeðine teslim
ben aptallýðýma fit sokaklarýn
kör keseye harcamasýna gözlerimi
hýh
güya olgun zamanlarýna askýntýydým
yeþil gözlerime örterdim sesinin inceliklerini
kendini bilmez bir karanlýðýn içindeyim
yavrum
ne aþk benim içimde
ne ben aþkýn içindeyim
ben hasbelkader
bir sendeyim
bir de kendini bilmez bir karanlýk
sendeki kendimdeyim
kadýköy’de çiçek sýrasýnda olmaktý tek rüyam
istanbulll boyun devrilsin
kaçýrdým tüm vapurlarýmý...

ayný koridorun farklý loþluklarýydýk
gölgeler yetiþemezdi hýzýmýza
imkansýzlýðýmýza
biz ayrýydýk
aydýnlýklar sersefil
sen bilmezsin ah bir bilsen...
yoðun ve ilmek ilmek örerdim saçlarýnla
kederlerime
bakýþlarýnla ateþlediðin hýrkayý
seni böylesine sevmek
kendimleþebilmemin ilk ve son ayrýntýsýydý
öfkem de iþbaþý yapmýyor artýk
sen çekip giderken bir baþkalýðýna
benden baþkalýðýna
ne istanbul sýkýyor diþlerini
ne aðzý dili susmaz martýlar
ne de gri dumanýyla baþýmý döndüren
þu deniz tutkunu vapurlar
bu defa da gitmek bize düþtü
gýcýr gýcýr yalnýzlýðýmla seninim üstad
býrak oynama bulutlarla
hem aðzý sýký bugün rüzgarýn
ne yaðmur yýkar bugün yüzümüzü
ne boðaz’ýn serin sularý
dünya öylesine kendine düþkün bugün
demek burda yerimiz yok
eyvallah etmeden yedik zokayý
ulan istanbulll evin yýkýlsýn e mi
sen de býraktým en son ayrýlýðýmý....


Kaðan Ýþçen


(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Sosyal Medyada Paylaşın: