Üþüyorum!
Yoksun, yokluðun üþütüyor beni.
Bilirsin seni ne çok sevdiðimi,
Biliyordun sen gittikten sonra bu þehrin ýssýz kalacaðýný,
Þehrin tüm ýþýklarýnýn kapanacaðýný…
Simsiyah bir örtü çekeceðim bu þehrin üstüne,
Kapatacaðým tüm aydýnlýklarý!
Güneþi bile balçýkla sývayacagým.
Sen yoksun!
Iþýðým, nerdesin bilmiyorum,
Bu þehirde, günes dogmayacak artýk.
Söndürün! Söndürün ýþýklarý
Yakmayýn ýþýklarýnýzý, yalnýz býrakýn beni.
Geride býraktýðý bir iki anýsý kalsýn benle.
Susun,
Susun!
Sesiniz korkutuyor hatýralarýný,
Hepsi birer birer gidiyor benden, týpký o’nun gibi…
sadece mahsuni söylesin cesmi siyahýmý
Hayalin çýkýyor karþýma sürekli;
Ya bir köþe baþýndasýn,
Ya da okuduðum gazetenin sayfalarýnda saklý yüzün.
Her þiir sana yazýlmýþ,
Her þarký seni anlatýyor.
Her aþk senin varlýðýnla deðerleniyor!
Bebeklerin aðlayýþýnda buluyorum seni bazen,
Bazen bir binanýn ardýndan yansýyan güneþ ýþýklarýnda gizlisin…
Çekin o koca binalarý ýþýðýmýn önünden!
Çekin, yýkýn, toza dumana karýþtýrýn etrafý,
O toz bulutunun içinden sýyrýlýp,ýþýðý vursun yüzüme…
Üþüyorum!
Üþüyorum bu koca þehirde,
Iþýðý vursun yüzüme
ve ýsýnýversin yüreðimdeki buz daðlarý…
Hayalinle yaþýyorum sürekli!
Her sabah, aynada yüzüne baktýðým sensin,
Her köþede sen varsýn…
Bazen, elime aldýðým gevrek simidimin kokusuna karýþýyor teninin mis kokusu.
Sen yoksun ve ben bu koca þehirde,
porsuk nehri manzaralý bir bank üstünde, elimde gazete seni bekliyorum…
Bazen göz yaþlarýmda buluyorum seni,
Bir daha kaybetmemek için sabahlara kadar aðladýðým oluyor.
Sonra birden uykuma ortak oluveriyor o deniz gözlerin,
Penceremden içeri giriyor nefesin, rüzgar misali vuruyor tenime…
Ýçime çekiyorum nefesini, her iç çekiþimde biraz da özlem karýþýyor nefesine, nefesime…
Yanýyor yüreðim! Her iç çekiþimde acý veriyor bana, içime çektiðim nefesin.
Üþüyorum…
Korkularým var artýk!
Sen buradayken cesurdum oysa ki.
Korkmuyordum hiç bir þeyden,
fýrtýnalý gecelerde
Rüzgara karþý yürüyebiliyordum.
Ayaklarým taþýyabiliyordu bu aciz bedenimi,
Oysa þimdi sen yoksun.
Rüzgarlar esmez oldu üzerime,þimseklerde cakmaz oldu
Yaðmurlar da ýslatmýyor bedenimi..
Açan menekþeler bile zevk vermiyor artýk,
Güneþin batýþýný izlemek bile anlamsýz.
Ay ýþýðý bile aydýnlatmaya yetmiyor gittiðim yollarý,
Yoksun ve ben üþüyorum…
Sevmiyorum aydýnlýðý!
Ýçime çekiyorum, her sabah rüzgar gibi penceremden içeri giren nefesini,
Göz yaþlarýmda buluyorum seni.
Sabahlara kadar aðlýyorum, kaybetmemek için hayalini.
Sen yoksun ve ben üþüyorum…
ve gülerken mahsuninin berbat haline..
bir mum gibi günden güne eriyorum
iste gidiyorum cesmi siyahým..
yani anlayacagýn ölüyorum...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.