“kaf daðýnýda geçer küheylanýn
umudun var iken gem vurulmaz ona
ve hayat taktýrýrken kanat atýna
aþýp geçersin içinde var olduðu kadar
umudun
yeþertirsin kanatlarýný güneþe deðin”
diyelim ki
parsuk sakaryasýna kavuþmuyor
madem ki nehirler ayrýk
zeminde kar kokusu var
zemheri engeldir
gönlünün od’una
parsuk kavuþmasa ne olur
köprüler yap
üstünden hayatlar akýt
aras sýnýr çizsede
zihnine sen sal yatýr
hayatýn damarý
týkanýk olsa da
için savaþlar kazandýrýr
diyelim ki
kel aynaklarýn nesli tükenmiþ
saçýn baþýn daðýnýk
bir sevdanýn lodosunda
taraklarý kýrmýþsýn
týrnaklarýn uzamakta
ve böyle döküksün
için de ise hazine var
buna raðmen
sevmiþ seni güzel biri
görmüþ gönlündeki inciyi
hayatta ne istersin
içine inebilmiþ
yüzün toplanmýþ saçlarýn bambaþka
ýþýðý eritmiþ gözlerin
kederin savrulmakta