Çýkýp giden ihanetti
arkasýna bakmadan.
Anahtar hiç dönmedi,
hiç açýlmadý kapý.
Tüllendi gece…
Yalnýzlýk çýnladý öylece
gözlerindeki buðuyla
Kara, çirkin bir adam,
an kadar kýsa o zamanda
kuruttu umudu,
yaðmura aldýrmadan.
Açmadý yüzünü güneþ
dönüp bakmadý tarla kuþlarý,
yakýnmadý baþaklar,
piþkin topraklardan
Sahile uðramadý,
mavisi uçuk sevgili dalga.
Gecenin fener alayýna
izin vermedi bulutlar,
yinede,
aðlayan kimse olmadý.
Gönderirken bedduasýný
kibir kulelerinin ardýndaki
kurumuþ sel yataðýna,
unutmanýn ümidiyle,
yýrtýlmýþ
“ar”dan menkul yüreðine
ilhak etti kadýn,
dargýn, kirli sularýndan
“Bir ömür sür ki
ölüme imrendirsin” dedi,
Kýraç bozkýrýn gülen yüzü.
“Bir ömür sür ki
lanetle kutsansýn,
þarkýndaki hüzne mecbur
aþkýn her günü”
Son bir aðýt tutturdu
yokluðun arkasýndan
ve savurdu oraðýný
koca cevizin dallarýna.
Kanamadý gün…
Kan kurudu
dudaklarýnýn arasýnda.
Düþünen tek taþ,
dikilip kaldý,
bitimsiz günlerinin
tam ortasýnda…