EY HÜZÜN
EY HÜZÜN
Yangýn yeridir yüreðim bu aralar.
En bilinmezliklere muhatabým.
Sus desem çýðlýklarým esir olur.
Konuþ desem kimliðim ayyuka ya çýkar…
Ey hüzün hangi mevsimin baharýsýn sen. Hangi rüzgârlar getirdi seni bana, hangi gecenin sabahýsýn…
Yarým kalmýþ sözlerim, bitiremediðim þiirim, anlatamadýðým derdimsin. Kimse anlamýyor kimseye anlatamýyorum seni, kimselerin umurunda da deðilsin. Lakin benimsin ve benim derdimsin…
Ey hüzün. Ýçim sýkýlýyor bu aralar, terki diyar ettim secdelerimi sahipsiz kaldý dualarým ve kanadýkça kanýyor yaralarým, bilmem hangi cevri cefadandýr bu hal…
Söyle sen hangi sevgilinin kahrýsýn, hangi özlemin sýlasý sýn, hangi türkünün çýðlýðýsýn.
Ben adýný anarken, adým yokluðumla anýlýyor, adýn adýmla yazýlmýþsa sen kimsin ben kimim? Kimiz biz (iki-miz) kimsesizliklerde yara alan…
Ey hüzün kabahatliyim biliyorum, söz vermemeliydim sana. Ýçten fethetmemeliydim kaleni, ve fethedip karþýnda aciz kalmamalýydým.
Ama sen beni iyi bilirsin, bende seni, biz birbirine kenetlenmiþ (HÜZN) olmuþuz. Adýna yakýþmýyorum biliyorum, ama adým adýnla anýlýyor.
Ey hüzün sana beni soranlara deki!
Artýk Çocuklara Anlatýlmalý Kurt Kýrmýzý baþlýklý Kýzý Yedi…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.