ÇİLE MEKTUBU

ÇÝLE MEKTUBU

BEN ÇÝLEYE ALIÞKINIM
DERTLER BENÝM CAN YOLDAÞIM
KEDER ÝLE BARIÞKINIM
DERTLER ÝLE KARINDAÞIM...

Hasreti, hicraný
Bedenimde, yüreðimde yaþarým
Kardeþim;
Ocaktan süt alýrken
Yanarak ölmüþtü...
Aðladým aðladým aðladým
Gözyaþlarýna sýðýndým,
Ýlk acýyý tatmýþtým;
Kardeþimin yataðýnda yatmýþtým...

Dedem namaza durmuþtu
Secdeye varmadan yere yýðýlmýþtý
Üzerini örttüler...
Bir de býçak konuldu örtüsünün üstüne
Sonra bir tabut
Geldi evin önüne
Kazanlarda su kaynadý
Beyazdan elbise giydirdiler
Dedemi kefenlediler
Götürüp topraða verdiler
Dedem nerde diyerek
Aðladým aðladým aðladým...
Bana dedemi verin dedim
Ama dedemi bana vermediler
O gökyüzünde dediler...
Toprakta deðil miydi?
Nasýl gökyüzüne çýkmýþtý?
Dedem beni niye býrakmýþtý?
Onu hiç anlamadým
Gözlerimin yaþýyla
Topraðýný suladým
Mezarýnýn yanýnda uyuyuverdim
Ben dedemi çok severdim...

Anamýn dayýsýný dede yerinde gördüm
Tarlada çalýþýrken
Yanýna çaðýrmýþtý beni
Daha beþ yaþýndaydým
Birden yüzü beyazlaþtý
Sonra garip bir sarý oldu
Oysa ölüm sarýsýymýþ
O gün onu gördüðüm
Son görüþüm oldu
Onu da toprak buldu
Üzeri toprakla doldu...

Kaç yaþýndaydým bilmiyorum
Bir otobüs geldi
Amcam onunla gitti
Bir daha da geri gelmedi
Arapgir’den yola çýktý
Karanlýk Dere’de park etti
Neden sonra 43 yolcu
Amcamýn öldüðünü fark etti
O da bu dünyadan gitti...

Ortaokul birdeyim
Okul birincisiyim
Bir boya sandýðým var
Bir de çantam
Ýçinde kitaplarým
Bir sabah okula geldiðimde
Beni giyindirler
Boynuma çiçekler verdiler
Elime bir resim
En önde yürü dediler...
Nineme anlattým
Gözlerin ýslandý
Dayýsý imiþ
Kolaðasý Fuat Bey!!!
Ermeniler; ah o kan emen Ermeniler....
Baltayla parçalamýþlar
Tapantarlasý’na atmýþlar
Sonra sürsürü aðacýnýn dibi
Okul bahçesi yapýlýrken
Rastlamýþlar...
Fuat Bey’i tanýmýþlar...
Yiðitliðini anlatmýþlar...
Haber verememiþler aileye
Ayný ailedenim diye
Vermiþler resmi bana
Sen en önde taþý diye...

Sonra dayým
Öðledik Geçidini geçince
Aðbayýr’da araba beklerken vurmuþlar
Vücudundan 16 kurþun çýkarmýþlar
Bezlere sarmýþlar
Oraya bir mezar kazmýþlar
Üstüne;
“Ýyi adamdý” diye yazmýþlar.

Sonra gurbet
Bir de bu acý
Memlekete hasret
Bunun sýladýr tek ilacý
Sýralý dertler
Sýra sýra çileler...
Gözlerimde nem,
Yüreðimde gam...
Kuytularda aðladým
Kuytularda karalarý baðladým
Issýz mekânlarda yürek daðladým
Keder bir kere oturmuþ cana
Gitmez baþka bir yana
Keder içtim kana kana
Gülmek yasak mýydý bana?

Kaç yaþýndayým bilmiyorum
Can dediðim bir caný kaybettim
Omuzuma çýkmýþ þaka yapýyordu
Otur diyordum
Otur þimdi tararlarsa...

Derken kelimem yarým kaldým
Can dediðim can kollarýmda
Þahadeti söylüyordu
Eþ He Dü Enla Ýlahe
Ýl Lal Lah Ve
Eþ He Dü...
Diyebildi...
Sonrasý
O da kollarýmda topraða gitti
Kaný gömleðimde
O gömlek hala o günkü
Gurbet valizimde...

Bir Destan Yazarý
Niyazi Yýldýrým
Yer Ýstanbul
Caðaloðlu
Türk Edebiyatý Vakfý
Konferans salonu
“DÜRÜST YAÞAYACAKSANIZ
BUNA ADN ÝÇÝYORSANIZ
ÇÝLELÝ YOLA HOÞGELDÝNÝZ”
Diyordu...
Çileli yol yeni mi baþlýyordu?
Çile yoldaþ mý oluyordu?
Hayat çileyle yeni mi tanýþýyordu?

Yaþýmýz 17 iken
Üstadýmýz öyle diyordu
“DÜRÜST YAÞAYACAKSANIZ
BUNA AND ÝÇTÝYSENÝZ
ÇÝLELÝ YOLA HOÞGEÞDÝNÝZ”
Hep birlikte “Hoþ bulduk” dedik
Hiç düþünmeden
Çileli yola “Merhaba” dedik...
Çünkü; dürüst yaþamaya yemin ettik
Çileli ve çilesiz çok yol ayrýmlarý gördük
Bile bile biz
Çileli olanýný seçtik
Çileyi yudum yudum
Hayat diye içtik...
Çilelerle; keder biçtik,
Zaman biçtik...

“Bir beyaz melektir, bir büyük murat
Çekmeyen ne bilir yar bu sevdayý?
Artar katmer katmer, yükselir kat kat
Artýrýr; hafta, ay, yýl bu sevdayý...”

DEDÝK...
Bunu biz; sevdamýza söyledik
Sevdamýz; vatandý
Kavgamýz; sevdamýzdý
Sevdalarýmýz için kavga verdik
Çile yollarýnda ifrit derdik
Çile sofralarýnda açlýðýmýzý giderdik...
Vatandan baþka sevda görmedik
Sevdamýzýn diyetini ödedik...

Yaþýmýz 17 idi
Üstadýn dedikleri mi baþlýyordu?
Çileyle yürek haþlanýyordu
Dürüst adam hep taþlanýyordu
Kurþunlanýyordu
Silahlarýn gölgesinde kalýyordu
Dürüst adam
Sakat kalýyordu
Ölüyordu
Hücrelere konuyordu
1978 yýlý ocak ayý
Ýfritin pençesi atýldý bir kere
Kollarýmýza bilekçeler takýldý
BORNOVA KAYMAKAMLIÐININ ZEMÝN KATINA
GAZETECÝLER ALINDI
Resmimiz fotoðrafladý
Manþetlere hazýrlýklar yapýldý

CANÝ YAKALANDI...
BORNOVA CANAVARI YAKALANDI...
KATÝLLER YAKALANDI...
CANÝ ÞÝMDÝ KELEPÇELÝ...
BÝR DAHA CANÝLÝK YAPAMAYACAK...
ASIN BUNU...

Manþetler... Manþetler...
Anam, çileli anam
Üst katta beni beklermiþ
Kolumda kelepçe görünce
Yýðýldý kaldý
Oradan eve nasýl gitti; bilmiyorum?
O gün bugündür gülmüyorum...

Beni
Buca C 5 e götürdüler
Daraðacý yaklaþmýþtý
Yaþýtlarýmýz elim sende oynayadursun
Biz ölüme beþ kala sýra bende diyorduk

Ýdam sehpalarý...
Hücreler...
Mazgallar...
Kimler mi vardý?
Serdar aðabeyimiz
Ahlak abidesi aðabeyimiz
Kýlýçlar, Çolakoðulllarý
Efkârlýoðlu
Alpay, Sertif aðabeyimiz
Daha nice canlarla; can vermeye gelmiþtik
Aradan zaman geçti
“PARDON”
Dediler...
O ne dedik?
“Yanlýþlýk” dediler...
“Ya leke” dedik
Kusura bakmayýn dediler
Kusura bakmadýk amma
Bize lekeli baktýlar
Lakabýmýza katil ve cani diye ad taktýlar
Silemedik silinmedi bu leke
Ne katildik ne de cani
Ama nerde bizi dinleyen hani nerde hani
Sonra O Yiðit insan
O milli kahraman
Kim mi
ÇATLI
Biz O’nu kahraman bildik
Türk’ün yürek sesi
Türk’ün nefesi bildik...

Anam, caným anam
Kanser mi olmuþtu?
Ben mi sebeptim anam?
Aradan az zaman geçmiþti
Kara Eylül geldi
Kapkara Eylül
Turkuaz renkleri zift ettiler
Yüreklerimize bir daha hicran ektiler...

Ayaklarýmýza enjekteler yapýldý
Kollarýmýz Filistin askýlarýna asýldý
Ayaklarýmýzýn altý
Jiletlerle doðrandý
Aslýnda baðrýmýz doðrandý
Ýrlanda masalarý yapýldý
Ýþkencelerin en alçaðý yapýldý
Reva mýydý?
Elbet deðildi
Ama yeminimiz vardý
Dürüst olacaktýk
Doðruluða yeminimiz var
Ebu Cehiller; Ashabý Kiram’a
Aynýný yapmamýþ mýydý?
Küffar; Müslime kýymamýþ mýydý?
Biz de; Fahir Kâinat yolundaydýk
Buna dünden razýydýk
Yeter ki;
Onun rýzasýný kazanalým
Yüce Allah sýnava tabi tutmuþtu
Bu sýnavý kazandýk
Kasým 1982...
Yer Ýstanbul: Shereton Oteli
Nazif Okumuþ
Diyor ki;
“FATÝH ÝSTANBUL’U ALDI AYASOFYA’DA CUMA NAMAZI KILDIRDI
BÝZDE TEKRAR AYAÐA KALKIÞIMIZI BURADAN ÝLAN EDÝYORUZ”...
Bu cümleden yarým saat sonra
Otelin genel müdürüne kapýyý gösterdiler
Sebep mi?
Fatih ne için Ayasofya’daydý?
Bizde onun için Shereton da idik de ondan...

Yýllar;
Yýllar geçti
Anam ölmüþtü...
O beni hep yüreðinde taþýmýþtý da
Ben bir kere omuzuma alamamýþtým
Yirmi üç gün sonra haber verdiler
Anamýn öldüðünü...
Anam...
Caným caným caným
Diye diye ölmüþ...
Anam; sen benim canýmsýn
Çünkü; sen benim anamsýn
Sonrasý;
Sýrasý gelenler gittiler
Önce aðabeyim
Sonra babam
Sonrasýndan öncesi de var
Yeðenimi onun altý aylýk yavrusunu
Ve;
Kaynanasýný
Balta ile doðradýlar...
Bebesini tel ile boðdular...
Katilleri buldular
Yanlarýnda çalýþan marabalar
Katillerini hapse koydular
Ama asýlmadýlar...
Ýdam ayýp diye kaldýrýlmýþtý
Böylece de katillere gün doðmuþtu
Bizi pardon diyerek asacak olanlar
Katillere, canilere aflar bile çýkardýlar


SEVMELERÝ HEP ERTELEDÝM
ÞÝMDÝ SEVDÝM
ERTELEMEDEN SEVDÝM
GÜLMESEMDE
ÖMRÜMCE ÇÝLE DERSEM DE
ONSUZKEN; ZEHÝR ÝÇSEM DE
GECELERÝMDE; ZÝFTÝ BÝÇSEM DE
GÜNDE GECEYÝ SEÇSEM DE;
SEVÝYORUM... SEVÝYORUM... SEVÝYORUM...

SEVMESÝNÝ BÝLÝRÝM
Ben de seviyorum
Benim sevdam Ýki Cihan içindir
MASKELÝ YÜZLERLE DEÐÝL
SAHTE SÖZLERLE DEÐÝL
BEN YÜREKTEN SEVERÝM
SEVDÝÐÝME YÜREK VERÝRÝM
BEN SEVDÝÐÝME YÜREÐÝMÝ VERDÝM
BEN ONA SÝNEMÝ SERDÝM
Benim sevdam
Anlýk heves deðil
Benim sevdam;
“Makam-ý Firdevs’tir”...
BENÝM SEVDAM
“NEHRÝCENNETTÝR”...

NEHRÝCENNETÝM
BEN SENÝ ÝKÝ CÝHAN ÝÇÝN SEVDÝM


BEN ÇÝLEYE ALIÞKINIM
DERTLER BENÝM CAN YOLDAÞIM
KEDER ÝLE BARIÞKINIM
DERTLER ÝLE KARINDAÞIM...

KADÝR DURAK

(LEBÝDERYA)

ESER YAZAR ADINA TESCÝLLÝDÝR
KAYNAK GÖSTERÝLMEDEN ÝKTÝBAS EDÝLEMEZ...

Sosyal Medyada Paylaşın: