Eylülde söndü ışıklar

Bir eylül sabahý dondu gözyaþlarýmýz
Homurdanan makineler sardý sevdamýzý
Yarým kaldý aþklarýmýz
Sevdalar sallandýrýldý gökyüzünde
Utancýndan doðmadý güneþ, yaðmadý yaðmur,
esmedi rüzgâr
Öldü aþklarýmýz, delikanlýlarýmýz, kýzlarýmýz.

Karanlýklardan gelen,
ayak sesleri böldü uykularýmýzý
Güneþ gözlü ak güvercinler ürktüler, uçtular.
Çaldýlar benden,
yirmibeþ yaþ gençliðimi, çaldýlar
Yitti, kayboldu aþklarým, sevdalarým
Eylülde söndü ýþýklarýmýz.

Ey karalar, karanlýklar
Verin bana güneþimi aydýnlýklarýmý
Analarýn, bacýlarýn gözyaþlarýný
Verin benim yýllarýmý, gençliðimi
Kafeslere koyduðunuz güvercinlerimi
Ülkemin duyarlý gençliðini verin bana
Verin bana eylülde aldýðýnýz ýþýklarýmý verin-verin

Mazlum Zengin
Sosyal Medyada Paylaşın: