İçim Acıyor
Ýçim Acýyor
Her þarkýya hüznümden katarken
Geceler boðazýma dolanýr
Ýdam sehpalarýnda ilmikler beklerken
Cellatlar her seveni ben sanýr
Kendi fermanýmý yazdýðým günden beri bir bilsen
Ýçim nasýl acýr, nasýl acýr.
Yeþermez filizler eminim
Gözyaþlarým köklere yetiþmez
Oysa bir kez koklamak için pembe gülleri
Yüreðimi vermez miydim
Her þafak þakýmaz mýydým kýskandýrýrcasýna bülbülleri.
Son baharým demiþtim, bir daha yaþanmaz
Ýnanýr mýsýn ölürken gülümseyecektim
Acýlarýn taht kurduðu ömrümde
Bir mevsim de olsa
Ben mutlu oldum diyecektim…
Fýrtýnalar, þimþekler çaktý
Bükük boynumu uzattým bakýþlarým mahzun
Þu ömrümde ne gülümsedim ne güldüm
Þafaklarda hep içim acýdý
Her gece sehpalar kuruldu, her gece öldüm, öldüm.
Tekerler döndü, derinlere iþlemiþ izler
Takvim yapraklarý yýrtýk
Her hatýrada daðlasalar gözlerimi ne çýkar
Ýçim zaten acýyor
Baþka þey acýtamaz artýk.
Acýtamaz artýk, acýtamaz...
(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Turgut GÜLER UZDU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.