Her dem içimizde sevgi beklentisi, En kalabalýklarda bile, Yüreklerimizde yalnýzlýk prangasý...
Oysa ki sesli düþünsek, Seviyorum demeyi öðrenebilsek, Kardeþ payý yapsak yalnýzlýklarýmýzý Ve kapatsak bütün sevgi borçlarýmýzý.
Tanýmadýklarýmýza günaydýn desek, Neden sorsak dertliye, Derman olsak hastaya Ve insaný insan diye sevebilsek.
Çocuk mutluluðumuz Terk etmese bizi büyüsek de, Kumbarada biriktirdiðimiz sevgileri, Harcaya bilsek gönlümüzce.
Karþýlýk aramasak iyiliklerde, Kötülükler cevapsýz çaðrý olarak kalsa, Hiç üzmesek kimseleri, Üzülmesek hiç bir þeylere Ve sevsek insaný, Ýnsaný, insan diye sevebilsek...
Yusuf ARDA
Sosyal Medyada Paylaşın:
ebruzen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.