Ellerin, Avuçlarýmý ýsýtýrdý ellerimdeyken Bakmaya kýyamazdým gözlerine Fýrtýnalar kopartýrdý yüreðimde Sözlerin Unuttuðumda bazen kendimi bile Aklýma ilk gelen ismin olurdu
Ah. Nazlým, Sen gittin ben daðýldým Aklým savruldu boþluklara Dört duvar teselli deðil Dört duvar evim deðil artýk Hapishane
Dudaklarýn, Dudaklarýmda titrerdi Baþýmý döndürmeye yeterdi bir bakýþýn Ok gibi saplanýrdý kirpiklerin Yeþil gözlerin ak(ý)la zarardý Ve ben, Unuttuðumda bazen kendimi bile Aklýma ilk düþen gözlerin olurdu
Ah. Nazlým, Sen gittin ben ben’de deðilim Gel kurtar bu zindanlardan beni Mahkumiyetimi doldurmadým mý daha Halâ bir umut var biliyorum Tan yeri aðarýyor, Gece dönüyor sabaha.
Ve sen, nazlým Gittin de unutabildin mi beni Zannetmem Unutulmayacak bir aþktý bizimkisi Divanelikte en uçta olan Bir tek biz vardýk sanki koskoca evrende Kalaný yansýmaydý Kýrýlmýþ aynalardan geriye kalan
Hüseyin AKOVALI
Sosyal Medyada Paylaşın:
x adamus Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.