Zemherinin ortasýnda hýrçýnca esen tipide, Akþamýn gün batýmý meltem esintisinde, Issýz çöllerin kavurucu sam yelinde bile, Tenim ürpermedi sensizlikte ki ürpriþiyle..!
Koca daðlarý kaldýrsam vursam bile sýrtýma, Aðýrlýðýnýn altýnda ezilsem dönsem pestile, Ötelerden gelen koklularý çeksem sineme, Sensizliðin azabý kadar aðýr gelmez zihnime..!
Yine gün batýyor hasretin se, yarýna sarkýyor, Düþünsene ortopedik yatak bedenime batýyor, Ocakta yanan ateþ bile yandýðý yeri yakýyor, Bu nasýl iþtir ki sensizlik beni böyle yakýyor..!
Herkes ler, kendi aleminde kahkaha atýyor, Sanki tüm insanlar bana hep bana bakýyor, Hasretin volkan misali benden yana akýyor, Sensizlikte de hayat öyle yada böyle akýyor..!
Güneþ yine zamanýnda doðuyor zamanýnda batýyor, Hasretin se bana kaynana sözü gibi batýyor...!
Kenan SAYIN..!
Sosyal Medyada Paylaşın:
NedameT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.