Anan kaldý sensiz yiðit Cemal Anan, evlat acýsýyla yanar Böylece uzun yýllar yaþar... Yanýklýðýnla,yanar ha yanar, Binde bir de... Tutamaz kendini, anarken aðlar Lakin o aðladýðýnda... Bin kez,ölesiye... Ýçler kanar.
Bu,böyleydi yiðit Cemal,askerim Bunun böyleliðini... Ýyice farkedince O asil anan Hiç aðlamadý artýk O,ölünceye kadar. Gülümserdi tüm bebeklere... Verdi asaletli sevgisini Vereceði kadar.
Sonra
Gelecekti yanýna.. Akibetti,illa. Sonunda,buluþtunuz,yiðit Cemal Kavuþtu Cemal`ine Yine de.. Epeyce... Gözü arkada.. Giderek.
Çünkü onun Hani küçük kardeþin vardý O evlenince Kýzý oldu Ýþte onu kýzý bellediydi. Garibim... Doðuþtan,sanki öksüzdü.
Müfide`si Kalýyordu, Þimdi... Ardýnda Son nefesinde... Onun adýný seslenerek Müfide ! diyerek Sessiz bir haykýrýþ.
Artýk
Hasret yok Askerim Cemal.
Sevgi de... Yaþam... Ya da ölüm... Ne yazar?
Sevgiler...
Alabildiðine Sevgiler,gönülde...
Ilýman bir bahar Sevginin,yücesi Yaþamda da... Öümde de var. Yüce ruhlara sýðar.
Anladým ki,sonunda... Ah askerim Cemal Ölüm,o kadar da ayrýlýkdeðil! Nasýlsa, Ölümden sonra, Diler yürek ki, O kadar! Belki, Ya Allah,Bismillah! Kavuþmak var.
Müfide DECDELÝ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Müfide Decdeli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.