ARAYIŞ

Bir sen kaldýn gönül
Kanayan yaranla izi silinmez
Duymuyor sesini kimseler artýk
Yalnýzca kendine bu avazlarýn
Ulaþmýyor boþluktaki bir kalbe seninki gibi
Yahut kalpler o kadar sýð kalmýþlar ki seninki yanýnda
Duyamýyorlar bile çýrpýnýþlarýný
Ýstediðin kadar çabala nafile
Duyan yok sesini
Yakarýyorsun gücün tükenene dek
Ama olmuyor iþte
Yalnýzsýn…
Öylece kabullenip pes etmek istesen de
Bunu yediremiyorsun kendine…
Tükettiðin her yeni baþlangýç yol gösteriyor
Damla damla içine akýttýðýn zehrine
Umutsuzluðun karanlýk zindanlarýnda buluyorsun kendini
Gardiyan mahzenini iþaret ediyor
Prangalarý kendin takýyorsun ayaðýna
Ömür boyu taþýyacakmýþçasýna
Açýlan yaralarýna merhemin de yok artýk
Güneþini kaybetmiþsin
Kör gözlerle bakýp etrafýna
Gidebileceðin bir yol arýyorsun …
Mazide kalanlarla dolup taþýyor
Alýþkanlýklarýnla boðuþmaktan bitap düþüyor zihnin

Ansýzýn çýkmadýn mý bu ýssýz diyarý keþfe
Bir tatil planýna bile gerek duymadan üstelik
Þimdiyse mýzmýzlanýp duruyorsun çocuk misali
Mýzmýzlandýkça daha bir kayboluyor ýssýzlýkta
Kayboldukça daha bir yalnýzlaþýyorsun…
Çýkýþ kapýsýnýn anahtarý da eline verilmiþ üstelik
Sense her defasýnda açmaya çalýþýrken kapýyý
Düþüveriyor yere avuçlarýnýn arasýndan
Bataða saplanmýþsýn, çýrpýndýkça batýyorsun…

Sosyal Medyada Paylaşın: