Kalabalýklar içinde kalan yalnýzlýk, Þakýr þakýr yaðmurda kuru kaldýn. Sana bakan bunca insan suretinden; Bir tekiyle dahi buluþmadýn. Artýk eser kalmamýþ bebek saflýðýndan. Zor oyunu bozmuþ insaný da. Boþ ve bomboþ bir güruh sýradan. Ýþte hepsi bu kadar fani dünyanýn. Silahlarý kendine çevrilmiþ ruhlarýn. Yok olma zamaný geçti çoktan. Surat bir tane kulak iki, Burun bir tane göz iki, Aðýz bir tane, bedenin tek yeme yeri. Fazlasýný nerenle yiyeceksin ki ! Ben var mýyým ,yoksa yok mu diðerleri ? Bunca çaba zulüm ve ölüm, Nafile çaba ,ne için ,niye ki ? Ýlk insan için amaç karnýný doyurmak. Son insan için sadece bir ben kalmak. Halbuki ben olduðunda anlayacak. Oturup yalnýzlýðýna aðlayacak . Sosyal Medyada Paylaşın:
OKİCAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.