“Eserceli” huylar buldum
Dumansýz bacalarda
Toprak solucanlarý,
Aldýrýþ bile etmedi varlýðýma.
Adam mýydým,
Adamlýk yalan mýydý?
Yerli yersiz
Darbelerle bölünürdü çocukluk
Sonra özürler
Ardýndan itiraf gibi bir þeyler
Baþ parmaklar vurulurdu
Yanmýþ zamanlara
Önce,
Zeytin karasýný düþürdü
Üfürükten fýrtýnalar,
Köksüz aðaçlarýn dibine.
Üþenmeden
Ayva sarýlarýna kýydý,
Kolsuz dallarýnda.
Küçüktüm o zamanlar
Ölmedim...
Kim bilir, ölmüþ olsam
Delirmeye bu kadar yüksünmezdim.
Adamlar(!) vardý…
Cirit bilmeden, cirit atan.
Kimi gece, kimi gündüz
Yaðmur vuran camlarýn
Gölgesinde…
Korku görürdü düþünde çocuklar
Gece vakti uyanmaktan.
Ezan beklerdi avuçlar,
Seher dualarýndan…
…
Çocuktuk
Tende sað, ruhta deli
Bildiðimizi, bildiðimiz kadar okurduk…