“Kum ellerime sýðýnan koy dalgasý” dedi kadýn. “Sen denizlerce düþsün bana Ben rüzgara direnen koca bir kaya.
Bir o kadar da bekledimdi oysa Güneye bakardým günsüz doðardým geceye Sen deðerdin… Kuzeyim yosun tutardý.
Bir el fýrlatýrdý beni sana ………..kaybolurdum girdabýnda Martý týrnaðýndan düþerdim gözlerine …………batardým Umuda tünerdi baþýmda ketum kuþlar Onlar susar,ben aðlardým
En çok da yýldýzlara yakalanýrdým Yangýna üþüþürdü pervaneler Eksilirdim….susardým
Susuzluðumca suçsuzum ” dedi kadýn. “Sen güneþ kadar düþsün bana, ben dolunayým Nasýl kalayým…
Sende þafak sancýlarýydý bendeki fecir Göðsünde ölmek birkaç dakika…”
Bakýr saçlarýný toplayýp kadýn; “Gitmeliyim” dedi.”Kal deme bana ! “
Özlem Pala
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ozlem Pala Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.