um
İNSANLIK BU YA
akþam oldu kayboldu ýþýk saçan güneþ
aydýnlýk karanlýða gebe, Vuslatsa Þafak Vakti
Belki doðar belki doðmaz bir daha güneþ
Ya kopuverirse kýyamet bekleyiþ o bekleyiþ
gece yüreklere pusu kurar
kimi hasret, kimi dert, kimi de çile içinde
hepside olacak yarýna ümit ekti
belki biçer týnar savururuz
belki de bir avuç toprak kalýr elimizde avunuruz
insanlýk bu ya iþte bir varýz bir yok
ümitse hiç tükenmez yarýn çok
ondan bunda bana neki ben varým ya
dünya bana dar gelir baþkasýna yer yok
ümit ya bu kýyamete daha çok
bilmez azrail ensesinde nefes emanet
iþte insanýz ya öylesine etten kemikten
bütün insanlar ölür bir ben kalýrým
yer yüzünde olanlar hep bana ait
Unutmuþuz sevmeyi sevilmeyi
çok görmüþüz sýcak bir gülümsemeyi
tutmamýþsýz düþlenin elinden
bir tekmede benden olsun diye
kakývermiþiz çukura bana ne diye
SEVMÝYORUM BÖYLE ÝNSANLIÐI
KÝMÝN ÝSTERSE ONUN OLSUN
BÝZE DOSTLUK GEREK DOSTLUK
BÝZ ÝNSANLIÐA DOSTLUÐA MUHTACIZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.