Gözlerimden Al Kendini Ruhunu Aldım Ellerime
kagan_iscen
Gözlerimden Al Kendini Ruhunu Aldım Ellerime
yenilendim uygun görmedim eskimeyi hiçbir anýmýza
ben yýkýk köprüler gibi unutulmuþ olsam da
içimdeki keskin ýrmaklarýný unutamamamýn diretmesi
bu kar neþesi
bu eldivenliði ruhunun
ellerime geçiþi öyle neye dokunsam
kabuk baðlamadan yaralarým
ruhundur ellerimdeki
hangi yangýnýmý kar topu yapsam þimdi
gülüþsüzlüðüne
gelmeden gidebilmene
açmadan hiçbir kapýyý
kapamana yüzüme
hiçbirþeye baþlamadan
her þeyi bitirmene
yiter gibi var olmadan hiç
ruhundur ellerimdeki yangýnýn çýðlarý
hiçbir tutunmak öksüz deðildir artýk
bakmama nankör bir gökyüzüdür
sularýný çekiþin çöllerimden
sýð zamanlarda ayrýlarak da yaþar sonsuzluklar
yýkar tüm ön yargýlarýný defterine beni yazmýþlýðýnýn
“þýrýl þýrýl akar görmezliðim senden baþkasýný
akar gider usturasýna aldýrmadan hayat gerçeðinin
beni sensizlik deðil sensiz yaþamak öldürecek
köreltecek kesiklerimi sýzmayacak dünyaya ýþýðýn”
kendini çýkar at ellerimden
dokunayým bir kezcik de olsa sensizliðe
kendini çýkar at gözlerimden
özledim sensizliði
sana baþkaldýran kendimsizliði
belki anlarým ki
ben kendimin sensizliðiyim
sensizlik ne ki
ben yýkýk köprüler gibi tatlý þirin acýnasý eskiliðimle yeniyim
ne sana ne kendime ne sensizliðime bu kederli sitemim
yýllarýný unutmamýþ acýlarýma öfkeliyim bu denli unutmasýzlýða
acýlarýn unutmamýþlýðýna dinmeyen öfkemin en yakýn anlamýdýr
gözlerin
oysa ben
gözlerinin de ötesindeyim artýk
ruhunu aldým ellerime
sen sen olmaktan çýktýn artýk
ellerimde esen
eldivenlerim oldun
dünyaya dokunduðum
kendini çýkarýp bir atsan ellerimden
dünyaya bir sensiz dokunsam
ilk ölümüm mü olur umarsýz
son intiharým mý
sensiz hayata dönmek
bulunmaz bir fýrsat mýdýr
bir bilsem
bilmiyorum
tahammülüm yok yaðmursuzluðuna
mecburi yaðmurunum yorgunluðu hiç öðrenmemiþ
seni böylesine çýldýrtan tek yükün
ya da
dudaðýný büktüðünce
gözlerimi ýsrarla tek sana açýþýma say
aklýmdan çýkmayýþýný
kaderin senin unutulmamak
benimse unutmaya çalýþmak
gözlerini de deðil
gözlerinin ötesini
sonsuzadek
sadece seni
sadece seni özlüyorum demek gibi
göç kuþlarýnýn son çýðlýklarýyla yarýþarak
nefes nefese kalmýþ bir çocuðun
bir saniye ötesini
bir adým önünü bile görememesi gibi
sonsuzadek
sadece seni
sadece seni
arýyorum demek gibi
bir can yitimi deðil mi ki her þeyin sonu
yoksa aþk bu mu
unutmak mý ki yollarýn yüründüðünü
sularýn içildiðini
ateþin yakýldýðýný
gözlerin aðlayýp güldüðünü
tatlarýn tadýldýðýný
seslerin duyulduðunu
yaþarken ölündüðünü…
göðü ve denizi býraktým pervasýzca
gözlerini gördüm göreli
tüm mavilerin tek belalýsý
uslanmaz karabataðý benim artýk
sensin her þeyi birleþtirip ayrýþtýran
sensizliðimle tüm þarkýlar tek bir þarký
ancak ayrý bir ömür aldýðým her nefes
her ses sanki senin sesin
sen sanki bu karþýmdaki herkes
ancak ne kadar farklýyým böyle
sensizken kendimden
duyduðum her ürperme
ne kadar farklý birbirinden
sensin her þeyi baþlamadan bitiren
ne üzerimi örttün
ne buzdaðlarýmý yar ettin güneþlerine
sensin bitirmeden baþlatan her þeyi
ne ilk rüzgarý oldun son yalnýzlýk bahçemin
ne içimdeki ilk boþluðun son karesi
ilkim sonum yok
ötem ardým
uysalým sensizliðime
sen aðacýsýn düþ salýncaklarýmýn
düþ aðacýmýn tek salýncaðý
dönmeme izin verme hayata
býrak ýslak kalsýn dizelerim
yýllara meydan okusun
kendimsizliðim
sensizlik ne ki
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.