AŞKIMA İSTANBUL LAZIM

Ne bana günaydýn diyen
Ne de Akþamlarý güneþ denizden çekilirken
Çýðlýk çýðlýða günüme veda eden.
Ne mahþerine yorulduðum
Ne de sularýnda dans ederken burçlarýnda boðulduðum
Ýstanbul’um yok benim.

Sabah neyse, akþamda ayný
Bir daðýn zirvesizliðinde, diplerdeyim.
Gördüklerim;
Canlarýn topraktaki sessizliði
Taþlara aðlayanlarýn kimsesizliði
Ýþte bu,
Katýþýksýz manzaramýn tek resmi.
Þairliðim yaz dese de nafile
Ellerime vuruyor
Duraðanlýðýn soðukluðu
Yüreðimin Ýstanbulsuzluðu


Güneþ neyse o,
Nerde Ýstanbul’un sýcak nefesi
Þöyle un ufak eden geceleri...
Seni ararken, sokaklarýnda kaybolduðum…
Nerde yok ki, bir Ýstanbul’um

Burada býrakýldýðým yerdeyim
Döne döne, yine bendeyim.
Ucu bucaðý, kaçarý göçeri yok
Her yerde ayný ya gözlerim,
Yorulmuyor ne duygularým, ne bedenim.
Avuçlarýmýn içinde þiirlerim
Bu yüzden olacak
Kimseye “çare” demiyor kalemim

Aþkýma Ýstanbul lazým
Þöyle dökülüp saçýlsam koynuna
Sürünsem, yalvarsam
Düþen ben olsam ayaklarýna
Yalnýzlýðýma çaresizliðime
Tuz biber olsa “Ýstanbul” sokaklarýyla da
Yüreðim vurdukça taþlarýna
Þairliðim de dize gelip, þiirine sarýlsa



Sayýklamýþ olduðum Ýstanbul ama
Aradýðým bir dil, bir nefes aslýnda.
Þairliðim sustu…
Ýstanbulsuz sen
Bir hiçsin/yoksun/ mýsralarýmda…



Sosyal Medyada Paylaşın: