Þiir olsun, þarký olsun da, Ýçinde gül geçmesin! Kurþun yemiþ gibi yýðýlýr, Harab’olur, biterim. Hele ki aylardan eylül, Hele ki o serin akþamlarda, Kendimi kaybedercesine sarhoþken, Aklýmdan çýkmayan sen, Ve gençliðinin bütün masumiyeti Gözlerinden okunurken, Karþýma gelir durursun! Hiç bir þey olmamýþcasýna sakin... Ve dalga dalga kumral saçlarýnda Dolaþan parmaklarým, Ellerine uzandýðýnda, Allah’ýn vaadettiði bütün cennetleri unutur, Yalnýz seni düþünür, yalnýz seni dilerim.
Yýldýzlar kadar uzak gözlerinden, Gözlerimi alamam. Bir ömür fedadýr uðruna, Aðlarým, anlatýrým, Ama sana duyuramam.
Korkuyorum, yalnýzým ve inan ki garibim, Sensizim... Ama beni, Bütün yýldýrýmlarý üstüne çeken bir lanet, Cennetten ebedi kovulmuþ bir þeytan, Ve nimetin kadrini bilmeyen bir kul kadar günâhkar, Ve hâlâ beni sevmeni bekleyecek kadar da cüretkâr eden, Sen deðil misin?
Ve bil ki artýk þimdi ben, Zamanýn hüküm sürmediði yerlerde geziniyor, Elimde demet demet çiçekler Ve Senden gayrý bütün tasalarýný atmýþ Ve ebedi delikanlý kalacak bir kalple, Sonsuza kadar burada... ...seni bekliyorum.
A. Hüsnü Sezgin Sosyal Medyada Paylaşın:
4Mevsim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.