Orwell’ýn kâbuslarýndan fýrlamýþ bir sabahtý Gün doðarken suskun gecenin üstüne Silinen anýlarým deðil sanki zihnimdi Ah Güneþ, Sar beni anne sýcaklýðýnda þimdi
Gece bir son deðil sabaha gebeymiþ Öðrendim, Tan yeri aðarma vakti
Durup dururken haykýrdým sessiz kaldýrýmlara Yankýlandý gitti sesim Uzaklara Uzaklar ki rastlanmaz oralarda Ýnsanlara
Yürüyorum Matemli bir hava var sokaklarda Korku iliklere kadar iþlemiþ Þüphe kol geziyor Avlularda
Hep söylerdim Yalnýzlýk paranoyasý bu olsa gerek diye Kendime dinletemedim
Hiç biri bana ait deðil bunlarýn Yokluklara da zamanla alýþýrdým Varlýðýn yok etmeseydi beni
Belki de karýþýrdým yalnýzlýða Ýkilemler boðmasaydý Düþüncelerimi
Gitsin artýk baþýmdan kâbuslar Kendi çýðlýklarým yeter bana Alýn sabahlarýmý da benden Güneþ görmesin gözlerim bir daha
Sessiz gecelerimi verin Gerisi size kalsýn
Uyanmak istemiyorum paranoyalara
Hüseyin AKOVALI
Sosyal Medyada Paylaşın:
x adamus Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.